Όπως λέει ο G.K.Chesterton, δεν τρελαίνεσαι από
την φαντασίωση αλλά από την λογική του προκαθορισμού. Αυτή η λογική της
παράνοιας εξυψώνεται σαν Πύργος της Βαβέλ και πριν φτάσει στα ουράνια δονείται
ήδη από μικροσεισμούς στο σώμα σου. Σε έχει πιάσει ήδη πανικός για αυτά που δεν
έχεις φτάσει. Για όλα εκείνα που σου στερούν για να στα ξανασερβίρουν ως
υψηλούς στόχους.
Αν πέσει ο
φαλλικός Πύργος θα γίνει ένα μάτσο τραπουλόχαρτα και τότε τουλάχιστον θα
μπορείς να παίξεις. Αλλά ακόμα και στο παιχνίδι μια ενόρμηση σε καλεί να «την
παίξεις».
-Παίξε ρε μαλάκα!
-Η σειρά σου.
Η γλώσσα της Βαβέλ, όσο κι αν την παίξεις, είναι μια
γλώσσα extension.
Όπως τα ψεύτικα μαλλιά, τα τεχνητά μέλη και οι ψεύτικες βλεφαρίδες που βγάζουν
μάτι…Ενώ την βλέπεις να φλυαρεί δεν ξέρει ούτε καν να συλλαβίζει. Τραυλίζει
καθώς υποδιαιρείται στους κλώνους της. Στην ψευδογλώσσα των αντικειμένων. Πώς
τα κατάφερες και έγινες αντικείμενο; Μιλιέσαι από την γλώσσα του αντικειμένου.
Ποιος σε έπεισε ότι είσαι το αυτοκίνητό σου με όλα του τα αξεσουάρ; Το κόλπο
είναι ταχυδακτυλουργικό. Βάζεις μπρος για να ξεφύγεις. Μια προ-οιδιπόδεια
απόλαυση με το σώμα της μαμάς σε δένει με την ζώνη του οδηγού. Λίγο πριν
διεισδύσεις στην άσφαλτο σού τελειώνουν τα καύσιμα.
Γκαντεμιά!
Η σερβιτόρα σκύβει και σε ρωτάει:
photo by gianpal333
-Μπορείτε να με πληρώσετε;
-Να σε πληρώσω; Πόσο κάνεις;
Μένει σαστισμένη. Το
ίδιο κι εσύ. Πώς πληρώνεις το χρέος σου στην απόλαυση των αντικειμένων; Δεν
υπάρχει και φαλλόμετρο για να την μετρήσεις…