Πώς γινόμαστε
αιχμάλωτοι της φαντασίωσης του Άλλου;
Στον καθρέφτη του παλατιού βλέπει η
Σταχτοπούτα να βλέπεται ως πριγκίπισσα.
Βλέπει τον εαυτό της ως προϊόν μιας
φαντασίωσης που την περνάει για δική
της ενώ είναι του Άλλου. Θέλει να παράγει
τον εαυτό της, να τον ποστάρει στο
φατσοβιβλίο και να αξιολογήσει τις
απανωτές όψεις του σαν κάτι που
παράγεται για ν'αρέσει. Απο παραγωγή
σε παραγωγή και απο παράγωγο σε παράγωγο
έχει στήσει τον εαυτό της στον καθρέφτη
και προσπαθεί να βγάλει απο αυτόν κάποια
ανταλλακτική αξία χρήσης.
Όταν σκοντάφτει
σ΄ένα «αδύνατο» να συμβεί της φεύγει
το γοβάκι απο το πόδι. Το παραμύθι όμως
μας λέει ότι το γοβάκι της ερχότανε
γάντι. Αυτό που δεν ξέρει η Σταχτοπούτα
είναι ότι το γοβάκι μπορεί να΄ναι η ίδια
σε συσκευασία δώρου.. Έτσι καταναλώνει
την ίδια της την εικόνα ως γοβάκι.
Τελικά πώς
επινοείς την ιδιωτική φόρμουλα του
παραμυθιού σου; Κι αν την δεις Χιονάτη,
Κοιμωμένη, Σταχτοπούτα, Κοκκινοσκουφίτσα
κλπ, πώς ξέρεις ότι ο πρίγκιπας δεν θα
σε χρησιμοποιεί σαν αυνανιστικό εργαλείο
για να στηρίξει την φαντασίωσή του για
την Γυναίκα που δεν υπάρχει; Πώς ξέρεις
ότι δεν έχεις μεταμοφωθεί ήδη στην
Γυναίκα με τ'αρχίδια ή σ'ένα ουδέτερο
άφυλο κοριτσάκι που απλά βλέπει μια
μονταρισμένη σκηνή; Άν αναποδογυρίσεις
το σκηνικό τί θα συναντήσεις στα χαλάσματα
της φαντασιωσικής εικόνας; Ίσως εσένα
ώς πρίγκιπα..
Συνήθως αυτό
που επιλέγει κάθε άνθρωπος που έχει
συρρικνωθεί σε αντικείμενο χρήσης που
φράζει την έλλειψη του Άλλου είναι μια
«σταύρωση» χωρίς ανάσταση.. Μια θυσία
στον βωμό του κάθε καθρέφτη φαντασιωσικής
παραγωγής μερικών αντικειμένων μ'ένα
μοχθηρό βλέμμα που πετάει φλόγες απο
την κοιλιά του δράκου.. Απολαμβάνει τον
πόνο του και αναλαμβάνει ενεργητικά
την παθητική του κατάσταση λέγοντας
ντροπαλά: «Εγώ φταίω!». Αυτή είναι η
φράση που τρέφει τον φαύλο κύκλο της
υπεραπόλαυσης της αναπαράστασης.
