H ΣΦΑΛΙΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΗ

''Δε γαμιέται...'' Σε τακτά χρονικά διαστήματα ένας μακρόσυρτος ήχος σαν σειρήνα πλοίου καλεί τα στελέχη να συνδεθούν με τον υπολογιστή τους. Ήρθε η ώρα της ομαδικής ψυχοθεραπείας των κέντρων του εγκεφάλου. Τον εικονικό Θεραπευτή τον έχουν στο τσεπάκι τους. Εκείνος τους έχει σε τραπεζικές καταθέσεις που όλο και αυξάνονται. Του παραφουσκώνουν τις τσέπες και την κοιλιά. Απο την επίπονη δουλειά του έχει γίνει διπλάσιος σε όγκο. Σε λίγο δεν θα χωράει στην οθόνη...
  Τι να γίνει όμως? Η κομματική πειθαρχία στα ''ψυχιατρικά  άσυλα'' απαιτεί βάρδιες και ολονυχτίες. Τα θυμιατά για να ευλογούν τα γένια τους είναι στα γραφεία μαζί με τα τασάκια και τα αποτσίγαρα. Πρέπει να αντέξουν πάση θυσία. Πρέπει να μαθαίνουν συνεχώς και την νέα ορολογία των διαταραχών που επινοούν. Το πρόσωπο δεν υπάρχει πια. Στη θέση του στρογγυλοκάθεται η προσωπο-ποίηση. Η ιστορία του κάθε υποκειμένου δεν υπάρχει πια. Στη θέση της έχει αράξει η ιστορικο-ποίηση. Η ποινικο-ποίηση είναι διάχυτη παντού σαν ατμόσφαιρα. Με τόση ''ποίηση'' στις άκρες των συλλαβών μάλλον θα βρισκόμαστε με τα τσαρούχια στο σαλονάκι της Ευρώπης την ώρα που ο ποιητής Φανφάρας είναι έτοιμος να απαγγείλει τον ''Σκοταδόψυχο''.
  Στα γραφεία του Τομέα εκτός απο ένα κάδρο που εικονίζει ''τον Καλό,τον Κακό και τον Ψυχικά Πάσχων'' υπάρχει, για πρόσθετα κανονιστικά πρότυπα, και ένας πίνακας Προτεσταντικής Ηθικής. Ένα μακρόστενο τραπέζι με μια οικογένεια που ετοιμάζεται για το δείπνο της. Γύρω απο το τραπέζι παίρνουν θέσεις κότσοι σφιχτοί, κόμποι στις γραβάτες, στενά κοστούμια, μακριά φορέματα ως τους αστραγάλους και γιακαδάκια με καπιτονέ κουμπάκια. Τραπεζομάντηλα με σομόν φιογκάκια υποδέχονται τα φαγητά. Απο πάνω τους ένας Ιησούς με την  ιερή ανοιχτή καρδιά στο στήθος τους ευλογεί με το μεσαίο δάχτυλο υπερυψωμένο...
-Τι θα φάμε σήμερα?
-Θα φάμε ο ένας τον άλλον!
Ο κανιβαλισμός καλά κρατεί. Οι επαγγελματίες των ψυχικών διαταραχών, εμφανώς ταραγμένοι, είναι θύματα της αξιολόγησης. Κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλο. Εκφέρουν όλοι τον ίδιο λόγο. Στοιχίζουν τους ώμους τους και οι ''μουσικές καρέκλες'' γίνονται ''μουσικές σφαλιάρες''. Ρίχνουν απο μια σφαλιάρα ο ένας στον αυχένα του άλλου με περιοδικό ρυθμό. Τα χτυπήματα σκάνε με κρότο σύμφωνα με τους δείκτες του ρολογιού. Δεξιόστροφα. Ο πόνος αντί να τους εξαγριώνει τους καθησυχάζει. Οι σφαλιάρες είναι μεταδοτικές!
 Μετά το πέρας της υπεραπόλαυσης τις καταπίνουν μια μια σαν ανεβαστικά χαπάκια.
''Άχ! Τι καλά...αξιολογηθήκαμε και πάλι...!''   

                                      Photo by gianpal333

    

Τ0 ΜΑΓΙΚΟ ΧΑΠΑΚΙ

 ''Αγχώσου  πελατάκι  μου! Εγώ είμαι εδώ για σένα!''

Τα πρόβατα στο μαντρί οδηγούνται σε μια κοινή ποτίστρα με  ρόζ,  μόβ, πορτοκαλί σφαιρίδια αγχολυτικών. Πως να σκεφτείς ''τί'' σε  ταίζουν αφού είσαι σε ψυχοκινητική αδράνεια, όπως σου έχουν ήδη πει οι σύγχρονοι μάγοι των νευροληπτικών ταχυδακτυλουργιών; Η τσέπη σου γεμίζει με προληπτικές δόσεις ψυχοφαρμάκων.

 ''Μην τυχόν και αγχωθείς!'

'Πριν καν ανοίξεις το στόμα σου για να εκφέρεις κάτι διαφορετικό απο την ομήγυρη των ομοιωμάτων που θέλουν να λες πάντα το ίδιο συμβατό με εκείνους, διαπιστώνεις ότι δεν έχεις πια στόμα. Το έχεις ταπώσει  με ένα ακόμη χαπάκι. Δεν μιλάς. Έχεις γίνει ήδη ένας βουβός συνδαιτημόνας σε  ψυχότροπες ουσίες.

  Τα μέλη σου σε κοιτούν απο απέναντι. Ίπτανται σαν όργανα χωρίς σάρκα και οστά. Είναι τα όργανα απόλαυσης του συστήματος που σε εξουσιάζει. Στέκεσαι απόμακρος και τα ακολουθείς με το βλέμμα σου. Κάτι σου γνέφουν για τον πόνο τους. Το χέρι μιλάει αλλά δεν ακούς τίποτα. Ο πεπτικός σωλήνας ρεύεται τα αχώνευτα που έχει καταπιεί, ο λαιμός πνίγεται και η κοιλιά θυμώνει και πρήζεται. Το πρόσωπό σου γίνεται ένα ουδέτερο προσωπείο. Δεν έχεις εαυτό ούτε τόπο να σταθείς. Δεν σου ανήκει ούτε αυτό το σπιτάκι με τα πορτοπαραθυρόφυλλα που ζωγράφιζες όταν ήσουν παιδί και εικόνιζε ένα πρόσωπο. Χωρίς ενσαρκωμένο λόγο, πνεύμα και ψυχή δεν είσαι εσύ!

 Ταυτόχρονα είσαι παντού και πουθενά. Απέθαντο και άφυλο καρτούν. Εφτάψυχο αλλά χωρίς ψυχή και σώμα. Σου έχουν φορέσει κι ένα προβολέα στον ώμο και το ιατρικοψυχοδυναμικοβγαλτικό σύνδρομο σε παρακολουθεί απο εκεί. Με τον καιρό συνηθίζεις και σε κοιτάς με τον ίδιο αμείλικτο τρόπο. Εσωτερικεύεις τα διαγνωστικά εργαλεία κι αρχίζεις μόνος σου να παρακολουθείς τα όργανά σου. Όσο παίρνεις αγχολυτικά τόσο πιο πολύ αγχώνεσαι. Όσο προσπαθείς να φράξεις τους πανικούς σου με αγχολυτικές πιπίλες τόσο περισσότερες κρίσεις πανικού θα έχεις για να πιπιλάς ατελεύτητα τον πόνο σου.

 Αυτό που νιώθεις μετά απο χρόνια λήψη των μαγικών χαπιών είναι ότι είσαι αιχμάλωτος του ενστίκτου θανάτου ενώ δείχνεις αθάνατος. Δεν αναφέρομαι στην ενόρμηση θανάτου αλλά σε κάτι πολύ πιο ύπουλο όπως ένας αργός θάνατος μέσα στην αγκαλιά του μητρικού Πράγματος ή κάτω απο τα φουστάνια του. Μητρικά ομοιώματα σε γλυκοκοιτάζουν κατάματα. Θεραπευτές με μητρικό προφίλ και πατροδιαστροφικό πορτοφόλι. Εσύ αυτό που καταλαβαίνεις είναι ότι δεν καταλαβαίνεις τίποτα πια. Δεν θυμάσαι, δεν νιώθεις, δεν ''το'χεις'' και τελικά δεν  ''είσαι''!

 Ήρθε η ώρα να σε χειροκροτήσουν οι εφευρέτες των μαγικών ψυχοτρόπων ουσιών μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

 ''Εύγε αγαπητοί μου! Επιτέλους γίνατε το νέο ανθρωπόμορφο αντικείμενο πολλαπλών χρήσεων!''

Περάστε παρακαλώ! Μην διστάζετε. Απο δω...

Απόσπασμα απο το νέο σεμινάριο που θα αρχίσει τον Μάρτιο στο PSYCHIAMA με θέμα:«Φόβος και Φοβία στη χώρα των φαρμάκων». Μηνιαία τιμή:50,00

                                         photo by gianpal333

ΌΡΙΑ-ΌΡΓΙΑ!

«Βγάλ'τα μωρό μου! Βγάλ'τα όλα!» Άρχισε να τα βγάζει ένα ένα κι όταν ολοκληρώθηκε το στριπτίζ εκείνη είχε ήδη εξαϋλωθεί.

 Η δια-χείριση του ερωτικού δυναμικού  διαχέεται σε σειρές εικονικής πραγματικότητας χωρίς εμπόδια. Τα πόδια αυτονομούνται και κάνουν ποδήλατο γυρίζοντας έναν αόρατο τροχό. Τα ερωτόλογα παρασιτούν στον λαβύρινθο του αυτιού ενώ φωτεινές επιγραφές ανάβουν τα λαμπάκια τους με την εντολή:«Όρια!». Άν αντιστρέψετε την επιγραφή και έρθουν τα πάνω-κάτω θα δείτε την λέξη:«Όργια!!» να σας κλείνει πονηρά το μάτι. Για να μην την πατήσετε με την αντανάκλαση στον καθρέφτη της Νέας Τάξης Σημείων και Τεράτων καλύτερα να εστιάσετε στο γράμμα «γ». Το «γάμα!» κάνει τη διαφορά στη νέα σύγχυση διαφορών.

 «Γάμησέ τα!»

Η νέα πρόκληση είναι να γίνετε δια-χειριστές της λίμπιντό σας. Απο τη μέση και πάνω θα είσαστε ακινητοποιημένοι και απο τη μέση και κάτω θα τρέχετε με εξωφρενική ταχύτητα να προλάβετε να μην πεθάνετε. Αυτός ο διχασμός θα σας οδηγήσει σύντομα να δια-χειριστείτε τις δήθεν διαταραχές σας σε κάποιο μάνατζερ των οργάνων σας που θα σας διαμελίσει μ'ένα ιατρικού τύπου κοίταγμα.

 «Τι φάση!»

-Τύφλα να'χει ο πόνος μπροστά σε τέτοιο οργασμό δράσης! Όργανα εξουσίας. Όργανα εργαλεία της συστημικής λογικής. Ιπτάμενα όργανα παντού. Το μόνο που βλέπω μπροστά μου είναι όργανα γυμναστικής.

-Και δεν χαίρεστε; Σας υπενθυμίζουν ότι βρίσκεστε σ'ενα περιβάλλον υγιές και αθλητικό.

-Πόσο θα διαρκέσει η κράτησή μου;

-Δεν υπάρχει τελειωμός. Υπογράψατε ένα συμβόλαιο με την εταιρεία μας εφ'όρου ζωής.

-Αδύνατον! Δεν υπέγραψα τίποτε απολύτως!

-Ακριβώς! Η μη υπογραφή σάς απαλλάσσει απο τα δικαιώματά σας να ορίσετε την έξοδό σας. Είστε στα χέρια του ξενοδόχου σας.

-Μα αυτό είναι αδικία!

-Κάθε ξενοδοχείο έχει και τις ελλείψεις του. Κανένα δεν είναι τέλειο.

 Του την είχαν φέρει για τα καλά. Ήταν αιχμάλωτος ενός  διαβολικού κακού  που φιγουράριζε σαν κανονισμός ηθικής τάξεως ενός επαρχιακού μοτέλ με καθρέφτες. Όπου κι αν κοιτούσε έβλεπε βιτρίνες με ακέφαλες κούκλες και πόδια στο ταβάνι. Το γυαλί δεν έχει οσμή. Δεν εγγράφεται τίποτα πάνω του. Διαχέεται μόνο μια ατμόσφαιρα υψηλού κινδύνου. Πλήρωσε τόσα για σπα, χαμάμ, μασάζ απο ντελικάτα δάχτυλα νεαρών ουρί του Παραδείσου και τι πήρε σαν αντάλλαγμα; Ριγέ πιτζάμες κρατουμένων και την μοίρα ενός εβραίου στο Άουσβιτς.

-Άουτς! Πονάει η υπεραπόλαυση του πόνου! Κάνει και τόση ζέστη εδώ μέσα που δυσκολεύομαι να ανασάνω. Ιδρώνω...

-Τόσο το καλύτερο! Δεν κινδυνεύετε να πεθάνετε απο πολικό ψύχος. Τέρμα τα λόγια. Τα φώτα κλείνουν τώρα  αμέσως. Να σας υπενθυμίσω ότι στην τιμή δωματίου δεν συμπεριλαμβάνεται ημιδιατροφή. Καλή διαμονή!

-Μια στιγμή...μια τελευταία ερώτηση. Πώς λέγεται το ξενοδοχείο;

-Η ωραία Αίγυπτος!

                                      photo gianpal333 

ΑΔΥΝΑΤΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ

Ποια  αδύνατη  απόλαυση  κυνηγούν  τα  δυο  φύλα;  Η  επιτάχυνση  τα  κάνει  όλα  αδύνατα.  Ιδιαίτερα  την  έξοδο.  Δεν  έχουν  πρόσβαση  ούτε  καν  σε  μια  έξοδο  κινδύνου.  Αντί  για  έξοδο  προτιμούν  τα  έξοδα!  Τρέχουν  να  φτάσουν  μια  αδύνατη  ανταλλαγή.Τρέχουν σε ομόκεντρους κύκλους μιας εικονικής πραγματικότητας που δεν συναντά κανένα εμπόδιο στην κυκλική της τροχιά. Το σώμα εξίσταται και διαμελίζεται ενώ η σκέψη μένει αδιαίρετη σε μια απέθαντη αποβλάκωση.

«Τι  τρέχει βρε παιδιά;»

«Ποιος  τρέχει;»

«Δεν  είμαι  εκεί  που τρέχουν  τα  γεγονότα. Εκτός αν είμαι το γεγονός γύρω απο το οποίο τρέχουν...»

 Ο χρόνος τρέχει κι αυτός ξορκίζοντας το σεξουαλικό ρυθμό του σε απανωτές ανάσες αλλά η αγωνία παίρνει το προβάδισμα. Εντωμεταξύ τα δίχτυα του ψαρά δικτυώνουν τις σχέσεις των δύο φύλων μ'ένα δόλωμα. Την αδύνατη ανταλλαγή του «πάρε-δώσε».

-Να την πάρω να μην είμαι μόνος βρε αδερφέ!

-Να τον πάρω, ρε συ, να'χω καμιά καβάτζα για τις δύσκολες ώρες...Τρελαίνομαι μόνη μου!

-Σε πήρε καθόλου;

-Άσε μην τα πάρω που να τον πάρει και να τον σηκώσει! Τίποτα. Δύο μηνύματα όλα κι όλα...

-Την πήρες ρε μαλάκα; Πως ήταν; Ναι...ε,...μαλακίες το'ξερα. Έχεις πηδήξει και πιο καβλιάρικα μουνιά...

  Το  ρήμα παίρνω αρμενίζει στον τόπο και στον χρόνο του Άλλου ακυβέρνητο. Η αλήθεια του είναι κάπου εκεί έξω...Μη βιαστείτε όμως να δαγκώσετε το δόλωμα. Ούτε και να καταλάβετε τη σημασία του. Δε χρειάζεται πάντα να τρώμε νόημα. Μπορούμε να γευτούμε μικρές δόσεις αινιγματικού νοήματος...

 Η πασαρέλα της καταναλωτικής οδού είναι έτοιμη. Όλα τα αντικείμενα είναι ίδια και απαράλλαχτα παρά τις φαινομενικές διαφορές. Μεσάτα φουστανάκια, μπούστα που προσπαθούν να σουλουπώσουν πεσμένα βυζιά, διάφανα μπλουζάκια, καμιά ξέμπαρκη ρώγα που διέφυγε επιδέξια απο τον κλοιό του σουτιέν και ποικιλόχρωμα παπούτσια παρελαύνουν το ένα πίσω απ' τ'άλλο όσο γίνεται πιο λικνιστά και με χάρη.

-Αυτή! Με τα καπούλια που βλέπουν ουρανό!

-Όχι ρε! Την άλλη με τα μπαλκονάτα. Να σου κάνει ένα ισπανικό να τα δεις όλα!

-Κοίτα ρε! Κοίτα το μωρό με τις γάμπες της χορεύτριας!

-Η άλλη ρε, με τους γοφούς! Κοίτα πως το κουνάει. Να της γαμήσεις ό,τι έχει και δεν έχει...

-Όχι ρε την πατσαβούρα! Την άλλη. Εκεί!

 Δύο απλωτές απο την πασαρέλα και μιά προς την ακτή του μπαρ. Οι φράσεις ξεχύνονται σαν ταγκό και οι χορευτές πατούν αδέξια ο ένας τον άλλο...

                                          photo by gianpal333