ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ-ΦΕΤΙΧ

 

photo by gianpal333 

«Είσαι το φετίχ του/της!» αλλά δεν στο λένε.. Η λογική της παράνοιας  φιγουράρει με τον μανδύα των δήθεν «αναπτυξιολόγων», των «παιδαγωγών» και των κάθε «ψ» ειδικών που προσποιούνται τους σωτήρες των παιδιών. Τεμαχίζουν το «σώμα του λόγου» του παιδιού πριν εκφέρει το παραμικρό ερώτημα και το εμποδίζουν να φωνάξει μέσα στο πλήθος: «ο βασιλιάς είναι γυμνός!».  Του κόβουν τη γλώσσα με δίκοπο μαχαίρι. Αλλά  είδατε πουθενά αίματα; Όχι βέβαια...Αυτά τα εγκλήματα είναι αναίμακτα. Γίνονται με διαγνώσεις που ρέπουν προς τον αυτισμό όταν το παιδάκι δεν θέλει να μιλήσει σ'αυτόν που δεν έχει αυτιά για να το ακούσει. Τότε επειδή δεν χωράει στις ήδη υπάρχουσες διαταραχές θα φτιάξουν οι ραφτάδες  του βασιλιά, όπως στο παραμύθι, ένα νέο αόρατο μανδύα που θα έχει όλα τα χρώματα των διαταραχών του φάσματος και με αυτό θα τυλίξουν και θα στιγματίσουν το άλαλο παιδάκι που κατάπιε απο τον τρόμο την γλώσσα του.  Μπορούν επίσης να εντοπίσουν περιοχές πάνω του που θα πουλήσουν καλύτερα στην «υπεραγορά της γνώσης» και να το προπονήσουν κατάλληλα για να μην το αποχωριστούν ποτέ. Έτσι θα φτιαχτεί μια «αγ(ρ)ία φυλή»  καβάλα στον ακέφαλο καβαλάρη της ενόρμησης θανάτου. Οι αλυσίδες των δούλων, που θα νομίζουν ότι είναι Κύριοι, θα μεταβιβάζονται απο γενιά σε γενιά σε αυτό το παράδοξο εργοστάσιο υπεραξίας της απόλαυσης και θα βροντούν στους καρπούς και στους αστραγάλους σαν τα βραχιόλια της κυρά-Βαγγελιώς.

 Ακολουθούν οι γονείς, ως ακόλουθοι της προπαγάνδας των αναπτυξιακών σταδίων του παιδιού, που βλέπουν ήδη το καμάρι τους ως προϊον που θα τους ανταποδώσει στο μέλλον τις γονεϊκές θυσίες του παρελθόντος. Τρέχουν λοιπόν  κι αυτοί για να μην χάσουν το τρένο της αξιολόγησης και φορτωθούν με ενοχές, να το αξιολογήσουν διπλά και τρίδιπλα, να το μετρήσουν, να το κόψουν και να το ράψουν στα μέτρα της φαντασίωσής τους. Του βάζουν στόχους να πετύχει, εμπόδια να υπερπηδήσει, το τυλίγουν με πάμπολλα στρώματα-πτυχία για να κουκουλώσουν τη δική τους έλλειψη στο δικό του σωματάκι. Εκείνοι ράβουν. Εκείνο ξηλώνει. Ευτυχώς..και τους βγάζει κι άλλα συμ-πτώματα. Ράβε-ξήλωνε...η δουλειά σίγουρα δεν τους λείπει όπως και η δουλεία.

  Όπως  βλέπετε το παιδάκι δεν θα πάει μακριά αν κουβαλάει τον ομφάλιο λώρο του ακόμα κι αν μεγαλώσει. Θα τον κουβαλάει αθέατο κάτω απο τα κοστούμια ή τις ψηλοτάκουνες γόβες. Ένα παιδάκι που γεννιέται στον λόγο, ανεξάρτητα απο την ηλικία του, δεν γεννιέται μέσα απο τις πτυχώσεις των διαγνωστικών εργαλείων ούτε κρέμεται σαν χριστουγεννιάτικο στολίδι απο το ταβάνι μιας ακαδημαϊκής γνώσης με «Γ» κεφαλαίο για να σαγηνεύει και να σαγηνεύεται. Δεν φέρνει «δώρα-βαθμούς» στη φάτνη  ούτε «κάνει σαν» να γεννιέται. Γεννιέται στον τόπο του «Εγώ είμαι..». Εγώ δεν είμαι Εσύ... Εγώ δεν είμαι Εσείς...

 Καλά Χριστούγεννα!

ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΣΚΑΡΑΤΑ ΣΤΗ ΣΑΓΗΝΗ

  «Είσαι σαν αγγούρι!». Πώς γίνεται να ενσαρκώσεις ένα αγγούρι σε όλη του την ακαμψία και να ντυθείς με την φαλλική του αξία;

 Μπορείς να «κάνεις σαν να βλέπεις», να «κάνεις σαν να ακούς», να «κάνεις σαν να θυμάσαι» ή ακριβώς το αντίστροφο. Όλα αυτά τα «κάνω σαν...» ορίζουν τον τόπο της απάρνησης. Η διαστροφή σχετίζεται με την απάρνηση και η νεύρωση με την άρνηση. Το ανοίκειο που σε τυλίγει είναι ένα «σπιτικό ανοίκειο». Το σπίτι σου είναι το «οικείο-ανοίκειο». Το σώμα σου είναι το «οικείο-ανοίκειο» σπίτι σου. Οι προτάσεις που καταπίνεις απο τα αυτιά δεν γεννιούνται στον λόγο αλλά σε καθηλώνουν σε μια υστερική μάσκα πολλαπλών ταυτίσεων με κηλίδες διαστροφικής απόλαυσης.

  Πριν τα φτύσεις εντελώς πίνεις τη θλίψη σου μονορούφι και μεθάς απο τον πόνο. Άλλο ένα... Με χοντρό πάτο. Γαργαλάει τον λαιμό σαν ξερόβηχας. Φλέγεσαι απο τη θαλπωρή των ξύλινων λόγων που τριζοβολούν στα αυτιά σου απο τους γύρω σου. Η εκφορά τους σε σαγηνεύει. Άλλο ένα...με πάγο αυτή την φορά. «Απολαύστε Κόκα Κόλα!». Η φράση είναι γραμμένη στην επιμελώς ξεθωριασμένη επιγραφή στα ρόδινα πυρότουβλα του μπαρ. Τόση ώρα ακουμπούσες πάνω της τον δεξί σου ώμο, κι όμως, μόλις τώρα σε ενόχλησε σαν σουβλιά αυτό το «Απολαύστε!».

 Η πραγματικότητα η ίδια σε αγγίζει σαν φαντασίωση. Η «φαντασίωση-τραύμα» εισβάλλει στην πραγματικότητά σου μέσα απ'αυτή τη διαφήμιση. Σε παραβιάζει. Σχεδόν σε βιάζει. Όμως εσύ δεν βλέπεις. Δεν θέλεις να ξέρεις. Δεν θέλεις να βλέπεις. Δεν βλέπεις αυτό που «κάνεις πως δεν βλέπεις».

 To  «αδύνατο» να συμβεί γίνεται συμβάν όταν υπάρχουν  αυτοί που τολμάνε να σπάνε τον κύκλο της επανάληψης με το να προσπαθούν να ονομάσουν το σφάλμα που παραμένει ακατανόμαστο, ακόμα κι αν είναι το σφάλμα της ίδιας της ψυχανάλυσης, και μεταδίδεται απο γενιά σε γενιά.

                                   photo by gianpal333

ΕΚΕΙΝΟΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ

                                             photo by gianpal333

Γιατί οι ερωτικές σχέσεις κάνουν κύκλους σε  σχήμα φιδιού που τρώει την ουρά του;  Γιατί να τρέχει κανείς για να περπατήσει; Ή γιατί να περπατάει για να μπουσουλήσει; Αυτά είναι ερωτήματα που δεν χρειάζεται να σκάψουμε για να τα ξεθάψουμε. Είναι απο μόνα τους ολοζώντανα αλλά τα προσπερνάμε με ελαφρά πηδηματάκια για να μην μας ξυπνήσουν απο τον λήθαργο της διαστροφικής απόλαυσης. Έτσι κουρνιάζουμε στην περιοδικότητα του κύκλου μας. Οι ομόκεντρες διαδρομές γίνονται «κύκλος-δαχτυλίδι» στο μεσαίο δάχτυλο όσο κι αν το υψώνουμε ή κυκλάκια απο καπνό που ανεβαίνουν προς το ταβάνι πριν γίνουν «κύκλος-θηλιά». Ο κύκλος είναι υπο-χρεωμένος να κάνει κύκλο.

  Κάτω  απο  τα  σκεπάσματα  της  μη-σεξουαλικής σχέσης υπάρχει το παιχνίδι της πολύμορφης διαστροφικής απόλαυσης των μερικών αντικειμένων παρέα με ένα δίκτυο φαντασίωσης. Δεν θα σας βάλω σε βαθιά νερά γιατί για να κάνει κανείς μια βουτιά στα βαθιά θα πρέπει να ξεκινήσει απο τα μακροβούτια στα ρηχά. Θα σας πάω  λοιπόν στα παραμύθια που δεν είναι για δύτες του γλυκού νερού για να δείτε πως τα βλέπει όλα αυτά ένα κοριτσάκι..

     Παραμύθι

  «..Η μικρή Φορεματού δεν έπαιρνε είδηση τίποτα απ'όλα αυτά. Κοιτούσε έξω απο το ρόζ παραθυράκι τον φιδίσιο δρόμο που αγκομαχούσε ν'ανέβει στον απέναντι λόφο που έμοιαζε με φαφούτη φαλακρό γέρο. Τον κοιτούσε μήπως και φανεί απο πουθενά ο ιππότης της. Εντωμεταξύ για να μην την περάσουν για πουτανάκι έσφιγγε στα μακριά της δάχτυλα δυο βελόνες πλεκτικής και έπλεκε το παιδικό της φουστανάκι. Ίσιωνε τη φουστίτσα της κι έβαζε και λίγο κοκκινάδι στα χείλη της. Πολύ λίγο. Όσο πατάει η γάτα..

       «Κατέβασε τη φούστα σου! Φαίνεται το βρακί σου!»

 Στην αρχή έπλεξε ένα Φ σε οριζόντια διάσταση και το τράβηξε απο τα μαλλιά για να πιάσει όλο το πλάτος της μέσης της και λίγο παρακάτω. Εκείνο όμως φουρκίστηκε, πείσμωσε και συρρικνώθηκε σε μια ζώνη αγνότητας στο βρακάκι της. Έπειτα ζάρωσε τις οδοντωτές ακρούλες του και ήρθε και μαζεύτηκε ανάμεσα στα πόδια της. Εκείνη το λυπήθηκε που ήταν τόσο μικρό και φοβισμένο και το έκρυψε κάτω απο τη φούστα της. Απο δω και στο εξής θα ήταν:το φύλο της. Κρυφό και αθέατο απο τα μάτια των αγοριών και τα δικά της.»

ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΡΑΤΑ

Κάτι πάει λάθος στον τόπο της καρδιάς. Πως θυσιάζεσαι στο φαντασιακό σου διπλό ή στον Άλλο που παίρνει διαστάσεις Τέρατος (Πράγμα) με το να γίνεσαι ένα τόσο δα σημείο;.. Τον αγαπάς; Όταν συρρικνώνεις την εικόνα σου στον καθρέφτη απο αγάπη ή μπαίνεις στη θέση του Άλλου για να κρυφτείς απο εσένα ποιον νομίζεις ότι αγαπάς; Η αυξομείωση προκαλεί ζαλάδες και αυπνίες. Το Τέρας γίνεται σημείο και το σημείο-Τέρας πριν να ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρα απο έκπληξη. Εσύ συντηρείς τον φαύλο κύκλο παράγοντας νόημα. Απο νόημα σε νόημα και απο ανάγκη σε ανάγκη καταλήγεις τρέχοντας στην τουαλέτα για να καλύψεις τις ανάγκες σου. Ποιο είναι το παράγωγο όλης αυτής της επίπονης εργασίας; Ένα μικρό κακό. Ένα σκατουλάκι..

Ο τόπος της καρδιάς προκαλούσε σκοτούρες και στον Φρόυντ. Βίαιες αρρυθμίες, καρδιακή πίεση, δύσπνοια, μια αίσθηση καψίματος στην καρδιακή περιοχή. Ίσως μια βάτος που φλεγόταν χωρίς ποτέ να καίγεται. Τα συμπτώματα της βάτου τα ακολουθούσε μια ψυχική κατάπτωση με ιδέες για θάνατο και για το αντίο..(Γράμμα 16, στον Fliess, 1894). Ο Φρόυντ σκέφτεται ότι η σεξουαλικότητα βρίσκεται στην απαρχή των νευρώσεων και ίσως γι'αυτό να πάλλεται έτσι η καρδιά του. Έπειτα η ψυχή (Seele), o όρος που ο ίδιος βάζει σαν απαρχή για την ψυχανάλυση, μια ανάλυση της ψυχής, εξαφανίζεται ως δια μαγείας απο την Standard Edition. Το αναφέρει και ο Bettelheim στο βιβλίο του «Ο Φρόυντ και η ανθρώπινη ψυχή» (Παρίσι,1984). Χωρίς ψυχή, χωρίς πνοή, χωρίς καρδιά, χωρίς ενσαρκωμένο λόγο, η λεγόμενη «εφαρμοσμένη ψυχανάλυση» γίνεται απλά μια δήθεν επίλυση ψυχοσωματικών συμπτωμάτων. Άλλο Τέρας ξεπροβάλλει στον δρόμο μας.

Με τα λεγόμενα «ψυχοσωματικά» το φαγοπότι έχει ήδη αρχίσει στους χώρους των «ψ» που ψοφάνε για αίμα και δάκρυα. Άν προσπαθήσεις προληπτικά να θεραπεύσεις τον πόνο του άλλου προτείνοντάς του συνταγές ευτυχίας του κλείνεις το τρίτο σου μάτι και τον καλείς να καταναλώσει τον πόνο του μαζί σου. Έχεις τόσα γκατζετάκια να του προτείνεις που όλο και κάτι θα αιχμαλωτίσει την φαντασίωσή του. Άν δεν σε τρομάζει ακόμη η ακινησία, στο γύρω-γύρω όλοι στη μέση ο κανένας, θα σε τρομάξει η παραλυσία..

Ο τόπος της καρδιάς δεν παραλύει όταν μοιράζεται μια ταξιδιωτική ενόρμηση με εκείνον που αγαπάμε.Μας βγάζει απο την κατάσταση του χρόνιου παραλυτικού. Ένα ταξίδι ενώνει τα βήματά μας στον χώρο, στον χρόνο και στο βλέμμα στο πεδίο εκείνης της ψυχανάλυσης που τολμάει να μην είναι μια απο τις άλλες ψιψίνες του χώρου. Μια ευχή για ξεκίνημα είναι: « Σήκω-εσύ και περπάτησε.. Πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε προς εσένα..» (Ματθαίος 9,5-6)

                                                      photo gianpal333 

O ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗΣ ΥΠΕΡΕΓΩ

«Να είσαι!», «Θα είσαι!». Τι ακούτε σ'αυτές τις φράσεις; Εγώ ακούω την προστακτική εντολή του Ιεροεξεταστή -Υπερεγώ να δίνει με υπόκωφο τόνο κοφτές υποδιαιρέσεις υψηλού κινδύνου..

Αυτό το ρήμα «είμαι» έχει ένα ειδικό βάρος αλλά και μια τρύπα μέσα στο ίδιο το σημαίνον που το κάνει να κατρακυλάει και να πέφτει σε όλο και πιο κακές προθέσεις. Σε όλα αυτά τα «να» και τα «θα». Μια ριζικά δυϊστική διάκριση ανάμεσα σε καλό και σε κακό Θεό-Υπερεγώ εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα με το υπολειμματικό πλεόνασμα μιας Καθαριότητας και μιας Τελειότητας μεσαιωνικού τύπου. Όσο κι αν προσκυνήσεις το Υπερεγώ σου γονυπετής άλλο τόσο θα αφήνει ένα βρόμικο κατάλοιπο πάνω σου με την εντολή:«Απόλαυσε!». Η πατρο-στροφή στην αισχρή φιγούρα του Υπερεγώ φέρνει διαστροφική απόλαυση. Δεν γλιτώνεις όμως έτσι εύκολα απο την αγωνία γιατί ό,τι νόμιζες ως νεκρό συμβολικό νόμο ζωντανεύει ως Ιεροεξεταστής, αναπνέει και πάλλεται ως ζόμπι.. Για να είσαι σίγουρος ότι «θα την βγάλεις καθαρή» με τον δυνάστη σου, ότι θα είσαι καθαρός Πόντιος Πιλάτος, ότι δεν θα υπάρχει ίχνος σκόνης πάνω σου, ξοδεύεσαι στην εργασία-δουλεία μέχρι την αφάνισή σου και καθαρίζεσαι με μια πολύ δραστική απολύμανση που λέγεται: Απάρνηση.

Απο απάρνηση σε απάρνηση και απο εργασία σε εργασία πέφτεις στην μαύρη τρύπα της προτεσταντικής ηθικής και αναδιπλασιάζεσαι σαν παραγωγικό δυναμικό της Μάνας-Γης χωρίς να το καταλάβεις. Μια λογική της αναπαράστασης θολώνει τον καθρέφτη της παραγωγής σου και θεωρείς πολύ λογικό να είσαι εμπόρευμα στα ράφια με συγκεκριμένη αξία χρήσης και απανωτά παπλώματα/διπλώματα για να μην κρυώνεις. Ενώ μένεις σε ακινησία η εικόνα σου κινείται. Ακόμα και η εικόνα σου ως εμπόρευμα εξ-ίσταται στον χώρο..

Καθώς πασχίζεις να δεις τί συμβαίνει τελικά και τρέμεις απο τον φόβο σου η Μάνα-Γη παίρνει διάφορες μορφές. Γίνεται Εκάτη, Ίσιδα, Δήμητρα, Bona Dea στην αρχαία Ρώμη, ένα απέραντο σπαρτό χωράφι με την ταμπέλα: «Magna Mater» κι ένα σήμα κινδύνου να φωσφορίζει παραδίπλα. Ενώ κάθεσαι αμήχανα με σταυρωμένα τα χέρια και τα πόδια σε μια τυχαία διασταύρωση περιμένοντας την επόμενη μεταμόρφωσή της ένα ερώτημα έρχεται απο το πουθενά και σε ξαφνιάζει:«Ποιος μιλάει όταν μιλάς;». 

 

                               photo gianpal333

ΤΑΞΗ-ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ-ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ

foto gianpal333

«Θα σε καθαρίσω ακόμα κι αν κρυφτείς στου βοδιού το κέρατο..» Ποιος καθαρίζει ποιον; Αυτό ψέλλισε στη σκόνη που της μπήκε απρόσμενα στο δεξί της μάτι. Το σκουπιδάκι της σκόνης είχε σταθεί εκεί που δεν ήταν ορατό και στιγμάτιζε κάθε εικόνα που έβλεπε. Της έκανε θαμπούς λεκέδες και τίποτα πια δεν ήταν ορατό με καθαρότητα και διαφάνεια.

Ο Φρόυντ ασχολείται με την Ντόρα που βγάζει περίεργα συμ-πτώματα χωρίς να υπάρχει ιατρικό υπόβαθρο και όχι με τη μαμά της που καθαρίζει την βρομιά όπου κι αν την βρει στο «σπίτι-σώμα» της ή στην θηλυκότητα της Ντόρας που θέλει επειγόντως καθάρισμα.. Το σεξουαλικό τραύμα στην μια γενιά μεταμφιέζεται σε κρυφό σφάλμα και γίνεται σύμπτωμα στην επόμενη, την μεθεπόμενη και πάει λέγοντας.. Η Ντόρα είναι τυχερή που δεν ακρωτηριάστηκε στις σύγχρονες ψυχοθεραπευτικές μεθόδους που τεμαχίζουν περιοχές του σώματος και τις ονομάζουν «διαταραχές». Απο διαταραχή σε διαταραχή η ιερή βίβλος των ιπτάμενων οργάνων του σώματος φιγουράρει σαν επιστημονική γνώση και καλεί στρατιές μαθητευόμενων μάγων για να επενδύσουν σε τέτοιου είδους κλινική εκπαίδευση. Άν φοβάστε έχετε διαταραχή φοβίας, άν δεν μπορείτε να κοιμηθείτε έχετε διαταραχή ύπνου, άν δεν μπορείτε να πηδήξετε έχετε..

Ό,τι πάει να αρθρωθεί και του κόβουν τη γλώσσα πάνω στην εκφορά του με νέας κοπής ασθένειες επαναλαμβάνεται και στοιχειώνει το σώμα που το υφίσταται παθητικά. Θα σας δώσω μια σκηνή απο το μέλλον που συνέβη ήδη στο παρελθόν για να δείτε το ίδιο αλλιώς..

«Πώς με βρήκατε;»

«Απο τον αριθμό στον αριστερό σας πήχη. Μας παρέχει λεπτομερέστατες πληροφορίες για το άτομό σας»

Στρέφει έντρομη το βλέμμα της στο σημείο που της υπέδειξε και βλέπει τα μαύρα γράμματα που έχουν εισχωρήσει βαθιά στο δέρμα της και αμαυρώνουν τη λευκή επιδερμίδα της. Βλέπει το νούμερο που δεν είναι αυτή και όμως αυτός ο αριθμός είναι το όνομά της. Μια βρομιά ανεξίτηλη στο δέρμα της.

«Νερό..λίγο νερό..»

«Απαγορεύεται το νερό, ό,τι ήπιατε, ήπιατε, τώρα δουλειά! Μη μας αναγκάσετε να σας εξοντώσουμε στη δουλειά! Να είστε γρήγορη και αποτελεσματική. Η εταιρεία μας εκτιμά ιδιαιτέρως το παραγωγικό ανθρώπινο δυναμικό και την αξία χρήσης του. Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο!»

«Δεν καταλαβαίνω τίποτα!»

«Αργά το σκεφτήκατε..»

Πράγματι, δεν είχε μάθει να σκέφτεται, ν'αμφιβάλλει, ποτέ.. Το μόνο που ήξερε ήταν οι μάρκες των καθαριστικών και πώς καθαρίζουν. Τώρα, όμως, πώς θα την «έβγαζε καθαρή»;

O KAΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗΣ

foto -gianpal333

Πώς γινόμαστε αιχμάλωτοι της φαντασίωσης του Άλλου; Στον καθρέφτη του παλατιού βλέπει η Σταχτοπούτα να βλέπεται ως πριγκίπισσα. Βλέπει τον εαυτό της ως προϊόν μιας φαντασίωσης που την περνάει για δική της ενώ είναι του Άλλου. Θέλει να παράγει τον εαυτό της, να τον ποστάρει στο φατσοβιβλίο και να αξιολογήσει τις απανωτές όψεις του σαν κάτι που παράγεται για ν'αρέσει. Απο παραγωγή σε παραγωγή και απο παράγωγο σε παράγωγο έχει στήσει τον εαυτό της στον καθρέφτη και προσπαθεί να βγάλει απο αυτόν κάποια ανταλλακτική αξία χρήσης.

Όταν σκοντάφτει σ΄ένα «αδύνατο» να συμβεί της φεύγει το γοβάκι απο το πόδι. Το παραμύθι όμως μας λέει ότι το γοβάκι της ερχότανε γάντι. Αυτό που δεν ξέρει η Σταχτοπούτα είναι ότι το γοβάκι μπορεί να΄ναι η ίδια σε συσκευασία δώρου.. Έτσι καταναλώνει την ίδια της την εικόνα ως γοβάκι.

Τελικά πώς επινοείς την ιδιωτική φόρμουλα του παραμυθιού σου; Κι αν την δεις Χιονάτη, Κοιμωμένη, Σταχτοπούτα, Κοκκινοσκουφίτσα κλπ, πώς ξέρεις ότι ο πρίγκιπας δεν θα σε χρησιμοποιεί σαν αυνανιστικό εργαλείο για να στηρίξει την φαντασίωσή του για την Γυναίκα που δεν υπάρχει; Πώς ξέρεις ότι δεν έχεις μεταμοφωθεί ήδη στην Γυναίκα με τ'αρχίδια ή σ'ένα ουδέτερο άφυλο κοριτσάκι που απλά βλέπει μια μονταρισμένη σκηνή; Άν αναποδογυρίσεις το σκηνικό τί θα συναντήσεις στα χαλάσματα της φαντασιωσικής εικόνας; Ίσως εσένα ώς πρίγκιπα..

Συνήθως αυτό που επιλέγει κάθε άνθρωπος που έχει συρρικνωθεί σε αντικείμενο χρήσης που φράζει την έλλειψη του Άλλου είναι μια «σταύρωση» χωρίς ανάσταση.. Μια θυσία στον βωμό του κάθε καθρέφτη φαντασιωσικής παραγωγής μερικών αντικειμένων μ'ένα μοχθηρό βλέμμα που πετάει φλόγες απο την κοιλιά του δράκου.. Απολαμβάνει τον πόνο του και αναλαμβάνει ενεργητικά την παθητική του κατάσταση λέγοντας ντροπαλά: «Εγώ φταίω!». Αυτή είναι η φράση που τρέφει τον φαύλο κύκλο της υπεραπόλαυσης της αναπαράστασης.

ΤΟ  ΣΥΜ-ΠΤΩΜΑ  ΠΟΥ  ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΑ  ΚΟΥΒΑΛΑΜΕ  ΜΕΣΑ  ΜΑΣ (συνέντευξη  απo culturenow.gr)                              

Η λακανική ψυχαναλύτρια και συγγραφέας Σώτη Γρίβα μας μιλά για το νέο της βιβλίο «Κόμπος στον λαιμό» (εκδ. Γαβριηλίδης), για την επιθυμία που δεν έχει αντίδοτο, τη φαντασίωση, τους παραμορφωτικούς καθρέπτες στα βλέμματα των άλλων κι επισημαίνει τη διαφορά μεταξύ καταβρόχθισης κι αγάπης.

Συνέντευξη: Πηνελόπη Πετράκου

Culturenow. gr: Στα βιβλία σας συνδέετε συχνά την αφήγηση με τα κλασικά παραμύθια . Αυτή η προτίμηση έχει ίσως να κάνει με τη λακανική σας θεώρηση;
Σώτη Γρίβα: Επειδή  είμαι  ένας  ιχνηλάτης-ψυχαναλυτής,  όπως  και  ο  Ιεζεκιήλ  Ρώτας  στο  βιβλίο  μου,  ακολουθώντας  τα  ίχνη  που  αφήνουν  οι  εγγραφές  των  αναλυόμενων  στις  συνεδρίες  τους,  βρήκα  μια  μυστική  τοπολογία  και  θα  τη  μοιραστώ  μαζί  σας. Πρόκειται  πάντα  για  μια  φαντασίωση-παραμύθι  όταν  φαντασιώνεστε  με  ανοιχτά  μάτια  ή  μισόκλειστα  βλέφαρα.  Αυτή  είναι  η  κουνελότρυπα  που  πέφτει «Η  Αλίκη  στη  χώρα  της  παράνοιας» (εκδ. Έναστρον),  η  οθόνη-κελάρι  που παγιδεύεται  «Η  πριγκίπισσα  και  ο  Νάνος  του  ''όχι''» (εκδ. Συμπαντικές  Διαδρομές) και  ο  τόπος  που  σκοντάφτει  ο  ιππότης  χωρίς  πανοπλία  στη «Μικρή  Φορεματού»  που  πρόκειται  να  εκδοθεί  τους  επόμενους  μήνες  σαν  ένθετο  παραμύθι  στο  βιβλίο  μου  «Κόκκινα  παπούτσ(ι)α.  Αυτό  που  δεν  είπε  ο  Λακάν  για  τις  γυναίκες»  από  τις  εκδόσεις  Έναστρον.  Είναι  φαντασίωση-παραμύθι  ακόμα  και  σ' εκείνα  τα  ενήλικα  παιδάκια  που  δεν  έχουν  διαβάσει  ποτέ  παραμύθια.  Δεν  είναι  ένας  μύθος.  Ούτε  καν  ο  μύθος  του  Οιδίποδα.  Για  να  σας  το  ξεδιαλύνω  λίγο,  η  φαντασίωση  δεν  είναι  φαντασία  ούτε  αναπαράσταση.  Στη  λακανική  ψυχανάλυση,  με  τη  δική  μου  οπτική,  υπάρχει  η  οθόνη  της  φαντασίωσης  που  παρεμβάλλεται  ανάμεσα  στην  επιθυμία  και  στην  απόλαυση. Μας  σαγηνεύει  και  μας  στοιχειώνει  αν την κοιτάξουμε  κατάματα… Εκεί  θα  συναντήσετε  στον  «Κόμπος  στο  λαιμό» (εκδ. Γαβριηλίδης)  και  τη  ''νεράιδα''  που  μπορεί  να' ναι  το  κάθε  κοριτσάκι-γυναίκα  που  αυξομειώνεται  μπροστά  στον  καθρέφτη  του  λίγο  πριν  πέσει  στην  άβυσσο  του  ιλίγγου  από  έναν  παράφορο  έρωτα  για  ένα  ''βασιλιά''…

Cult. N.: Στον Κόμπο στον Λαιμό, ο κ. Φέρτας είναι ψυχίατρος που δίνει φάρμακα στους ασθενείς χωρίς δεύτερη σκέψη. Ποιο σημείο καθορίζει το πότε πρέπει να χορηγηθεί σε κάποιον φαρμακευτική αγωγή;

Σ. Γρ.: Ο κύριος  Φέρτας,  το  λέει  και  το  όνομά  του  άλλωστε,  δίνει  χαπάκια-τάπες  που  βουλώνουν  το  στόμα  του  υποκειμένου  του  ασυνειδήτου για  να  πιπιλάει  υπόκωφα  τον  πόνο  του  και  να  μην  λέει  ''όχι''. Αν  γίνεται  να  απολαμβάνει  κιόλας  τον  πόνο  του  άηχα,  άλαλα  και  με  μια  παθητική  αδράνεια. Εκείνος  καρπώνεται  το  κέρδος  από  αυτά  τα  αναίμακτα  εγκλήματα. Ο  κάθε  ασθενής  έχει  μια  ανταλλακτική  αξία  χρήσης  και  τον  χειρίζεται  δια χειρός  φαρμακευτικών  εταιριών. Όμως  ό,τι  δεν  λέει  το  στόμα  το  λέει  το  σώμα  που  βγάζει  συνεχώς  συμ-πτώματα  σε  σχήμα  φράκταλ. Πώς  να  συμβιβαστεί  ο  κάθε  ασθενής  και  μη  οδοιπόρος  μ' ένα  πτώμα  μέσα  του  και  να  κάθεται  και  φρόνιμα  από  πάνω; Ξέρετε,  το  σημείο  που  λέτε  είναι  το  σημείο  μηδέν. Υπάρχουν  φάρμακα  για  την  επιθυμία; Υπάρχει  κανένα  μαγικό  χαπάκι  για  να  περάσεις  από  τον  ομφάλιο  λώρο  της  οικογένειάς  σου  στην  ελευθερία  του  να  είσαι  εσύ  όταν  μιλάς  και  όχι  να  μιλιέσαι; Τα  αντικαταθλιπτικά  και  τα  αντιψυχωσικά  φάρμακα  δημιουργούν  το  άμορφο  «Εμείς»  χωρίς  Εγώ  και  Εσύ.  Όταν  τα  φάρμακα  δίνονται  σ' αυτό  το  ουδέτερο  πλάσμα  μιας  νοσηρής  φαντασίας  με  το  όνομα «ανθρώπινο δυναμικό»  είναι  φαρμάκι  που  τρέφει  τα  σημεία  και  τα  τέρατα  των  μνημονιακών  καιρών  μας…

Cult. N.: Σε κάποιο σημείο «παίζετε» με τις λέξεις κόμπος και κόμβος. Μας εξηγείτε τι κρύβεται πίσω απ’ το λογοπαίγνιο; 

Σ. Γρ.: Η λέξη  κόμπος  είναι  η  ανεστραμμένη  όψη  της  λέξης  κόμβος.  Αν  δεν  περπατήσεις  στην  λακανική  τοπολογία  των  κόμβων  του  Φαντασιακού-Συμβολικού-Πραγματικού  μένεις  σε  δύο  μόνο  διαστάσεις  του  χωροχρόνου  και  τότε  αρχίζουν  τα  μπερδέματα. Μπαίνεις  μέσα  στον  Άλλο  και  γίνεσαι  ο  Άλλος  ή  δίνεσαι  για  ένα  αέναο  φαγοπότι  πάντα  διαθέσιμος  ή  διαθέσιμη.  Εδώ,  το μη-διαθέσιμος  ή  ''αδιάθετη''  δεν  παίζει. Είναι  το  γνωστό  «Φάε  με!»  που  μπερδεύει  την  καταβρόχθιση  με  την  αγάπη  και  δένει  έναν  κόμπο  στον  λαιμό  σε  κάθε  μερική  ενόρμηση.  Σε  κάθε  στόμιο  που  πάλλεται  ακόμη  στο  σώμα  μας.

Cult. N.: Τι συμβολίζει το χρώμα μοβ στο βιβλίο;

Σ. Γρ.: Η  λέξη,  mot  στα  γαλλικά,  που  ακούγεται  σαν  μοβ  στα  χείλη  της  ηρωίδας  του «Κόμπος  στο λαιμό»  δεν συμβολίζει  ένα  χρώμα.  Δεν  έχει  ένα  συμπαγές  νόημα.  Είναι  ένας  διπλός  κόμπος  των  λέξεων  που  καταπίνουμε  από  τ' αυτιά  αμάσητα  και  μας  κάθονται  στον  λαιμό,  αφήνοντας  μια  πένθιμη  απόχρωση  μελαγχολίας  στα  χείλη.  Αν  προχωρήσει  η κατάποση  θα  μας  κάτσουν  στο  στομάχι.  Ο  Ιεζεκιήλ  Ρώτας  βρίσκει  την  άκρη  του  νήματος  και  αναφωνεί  κάποια  στιγμή: «Όταν  δεν  τρως  το  βιβλίο,  πίνεις  λαίμαργα  το  αλκοόλ,  το  ρευστό  υγρό,  το  μοβ  υγρό!».  Η  εικόνα  της  αντανακλά  την  εικόνα  ενός  άντρα  που  πίνει.  Βρισκόμαστε  πάλι  μπροστά  στο  στάδιο  του  καθρέφτη  και  στη  φαντασιακή  ταύτιση. Η  λέξη «μοβ»  είναι  ένα  σημαίνον  που  την  αντιπροσωπεύει  για  άλλα  σημαίνοντα  όπως  λέει  ο  Λακάν. Ταιριάζει  γάντι  με  το  «σημάδι»  του  βιβλικού  Κάιν  στο  μέτωπο. Σημαίνει  κάτι  που  έχει  ήδη  συμβεί  αλλά  είναι  αόρατο  στα  μάτια. Είναι  ένα  ιερογλυφικό  σε  μοβ  χρώμα.  Τόσο  ρευστό  που  παίρνει  την  όψη  του  μοβ  υγρού  με  μπόλικο  αλκοόλ.

Cult. N.: Τα ονόματα κάποιων χαρακτήρων σας απηχούν, στο ύφος της παρωδίας, τις ιδιότητες ή το ποιόν τους ενώ σε άλλα σημεία κάνετε μαύρο χιούμορ. Είναι μια τακτική προκειμένου να γίνεται πιο εύστοχη;

Σ. Γρ.: Τα  ονόματά  τους  είναι  αυτά  που  δεν  τους  έχουν  δοθεί  ακόμη. Αυτή  η  επινόηση  θεωρώ  ότι  είναι  εύστοχη  από  μόνη  της.  Προσωπικά  πιστεύω  ότι  το  όνομα  του  κάθε  υποκειμένου  είναι  ένα  Όνομα-χωρίς-Όνομα.  Είναι  το  όνομα «Είμαι  αυτός  που  θα  είμαι»  που  λέει  ο  Γιαχβέ  στον  Μωυσή  και  όχι  το  όνομα  του  συμπτώματος  που  επενδύει  τον  καθένα  σαν  αντικείμενο  με  παθητική  χρήση. Πότε  εύχρηστο  εργαλειακά  και  πότε  εντελώς  άχρηστο. Οι  άνθρωποι  στο  βιβλίο  μου  ψάχνουν  στα  τυφλά  να  κρατηθούν  από  ένα  τυφλό  σημείο  που  τους  γνέφει  από  κάπου  που  αγνοούν.  Είμαστε  βλέπετε  στον  τόπο  του  ασυνειδήτου. Είναι  η  έρημος του  Πραγματικού  για  να  χρησιμοποιήσω  μια  έκφραση  του  Μπωντριγιάρ. Εκεί  αχνοφαίνεται  η  ασυνείδητη  εικόνα  των  σωμάτων  που  συναντούν  παραμορφωτικούς  καθρέφτες  στο  καθρέφτισμά  τους  στο  βλέμμα  του  Άλλου. Όταν  γράφω  τα  βιβλία  μου,  όταν  αναλύω  ως  ψυχαναλύτρια  και  όταν  διδάσκω  ψυχανάλυση  στο  PSYCHIAMA κινούμαι  στην  περιοχή  του  τρισδιάστατου  βλέμματος: α) πώς  βλέπω, β) πώς  βλέπομαι  και  γ) πώς  βλέπω  τον  Άλλο  να  με  βλέπει.  Σ' αυτά  τα  σταυροδρόμια  διασταυρώνονται  και  οι  ματιές  των  χαρακτήρων  μου  χωρίς  να  αλληθωρίζουν…
                                                                                         
Cult. N.: Έργα σας κυκλοφορούν μεταφρασμένα στο Παρίσι. Έχετε συγκριτική εικόνα μεταξύ ελληνικού και γαλλικού αναγνωστικού κοινού;

Σ. Γρ.: Το  κοινό  που  διαβάζει  τα  βιβλία  μου  στην  Ελλάδα ή  στο  Παρίσι  δεν  κατευθύνεται  από  μια  κοινή  λογική. Ακροβατεί  στις  παρυφές  του  αινίγματος  και  ενδιαφέρεται  πολύ  για  μια  λακανική  ψυχανάλυση  που  εκφέρεται  με  λογοτεχνικό  τρόπο. Υπάρχει  ανάμεσά  τους  και  το  ενθουσιώδες  κοινό  κριτικών  της  λογοτεχνίας  που  βλέπει  έναν  νέο  Κάφκα. Τα  βιβλία  μου  «Ά-βορος, Εγκλήματα  στις  ψυχοθεραπείες» (εκδ. Γαβριηλίδης)  και  «Η  πριγκίπισσα  και  ο  Νάνος  του ''όχι''»  που  ήδη  σας  ανέφερα  έχουν  ενταχθεί  από  τον  εκδοτικό  οίκο L' Harmattan  στο  Παρίσι  σε  μια  ιδιαίτερη  σειρά  ψυχαναλυτικών  βιβλίων  που  λέγεται  «Ψυχαναλυτικές  Σπουδές» χωρίς  να  είναι  δοκίμια.  Ειδικά  στο  Παρίσι  τα  διαβάζουν  όρθιοι  στο  μετρό,  τα  μελετούν  στα  σεμινάρια  και  πριν τους  πάρει  ο  Μορφέας  στις  αγκάλες  τους  τα  παίρνουν  αγκαλιά  στο  μαξιλάρι  τους. Πάντως  είναι  ένα  πολύ  καλό  αντίδοτο  στα  υπνωτικά  χάπια  και  τα  ηρεμιστικά. Ενώ  κρατούν  ενεργό  τον  παλμό  του  ασυνειδήτου,  κοιμάσαι  σαν  πουλάκι…

Cult. N.: Ψυχαναλύτρια, χορογράφος, συγγραφέας, διευθύντρια Ινστιτούτου. Προλαβαίνετε να διαβάσετε λογοτεχνία;

Σ. Γρ.: Η  πρώτη  μου  συνάντηση  με  τη  λογοτεχνία  ήταν  ένα  συμβάν.  Ερωτεύτηκα  πολύ  μικρή  έναν  τηλέτυπο  κι  έκανα  υπερωρίες  στη  δουλειά  του  πατέρα  μου  για  να  εγγράφω  ίχνη  με  μελάνι  πάνω  του.  Για  να  τον  φθάσω,  σκαρφάλωνα  σ’ ένα  σκαμπό.  Από  τότε,  τα  πλήκτρα,  τα  βιβλία,  δοκίμια  ή  λογοτεχνικά  είναι  το  λεκτικό  μου  περίβλημα.  Κάθε  μέρα  με  διαπνέει  κάτι  που  διαβάζω  ή  γράφω  με  ρυθμούς  αναπνοής.  Οπότε  το  ερώτημά  σας  θα  σήμαινε  αν  έχω  ή  δεν  έχω  δέρμα.  Και  βέβαια  έχω  αλλά  δεν  είναι  διάφανο…
http://www.culturenow.gr/42651/swth-griva-pws-na-symvivastei-o-asthenhs-me-ena-ptwma-mesa-toy

Η ΔΙΑ-ΧΕΙΡΙΣΗ  ΤΟΥ  ΠΟΝΟΥ
Ποιος  διαχειρίζεται  τον  πόνο  του  άλλου  με  φιλανθρωπικά  συσσίτια?  Ποιος  του  προτείνει  ισοδύναμα  γεύματα  πόνου  και  ευχαρίστησης?  Ο  αυνανισμός  του  φαύλου  κύκλου  της  διαστροφής  γίνεται  επαναληπτικά  δια-χειρός..
-Λοιπόν  αγαπητοί  μου,  το  θέμα  μας  περιστρέφεται  γύρω  απο  τα  συσσίτια.
-Ποια  συσσίτια? φώναξε  οργισμένος  ο  κύριος  Ρώτας.
-Παρακαλώ,  παρακαλώ  μην  διακόπτετε.  Το  απαγορεύει  η  κομματική  πειθαρχία  του  ψυχαναλυτικού  μας  γκέτο.  Παρακαλώ!
-Σας  ευχαριστώ,  συνάδελφε.  Λοιπόν.. να  φτιάχνετε  κοινωνικά  συσσίτια,  να  είστε  φιλάνθρωποι  και  αλληλέγγυοι  με  τον  εξαθλιωμένο  συνάνθρωπό  σας.  Αύριο  μπορεί  να  είστε  εσείς  στη  θέση  του.  Το  Μνημόνιο  είναι  για  όλους  μας.  Δεν θα  θέλατε  λίγη  ζεστή  σουπίτσα  κι  ένα  συμπονετικό  λόγο  για  να  υποφέρετε  το  τραύμα  σας?
-Για μια  στιγμή! ύψωσε  τη  φωνή  του  ο  κύριος  Ρώτας.
Αμέτρητα  ζευγάρια  μάτια  τον  κάρφωσαν  στον  σταυρικό  άξονα  της  ντροπής  αλλά  ο  κύριος  Ρώτας  συνέχισε  ακάθεκτος.
-Ποιος σας  έβαλε  διαχειριστές  του  πόνου  των  ανθρώπων?  Το  θέμα  σας  είναι  πως  θ'απαλύνετε  τον  πόνο  του  μαστιγώματος.  Γιατί  δεν  σκέφτεστε  πώς  θα  σταματήσετε  την  μαστίγωση?
-Είστε  απροσάρμοστος!
-Κάθε άλλο! Για  την  προσαρμογή  σας  μιλάω.  Την  προσαρμογή  στο  στρατόπεδο  συγκέντρωσης  που  παραθερίζετε.  Κάθε φουρνιά  ανθρώπινου  δυναμικού  που  καταφθάνει  με  τα  καμιόνια  μαθαίνει  απο  εσάς  πως  να  έχει  μια  πιο  εκλεπτυσμένη  αισθητική.  Τα  συρματοπλέγματα  να'ναι  καλύτερης  ποιότητας,  πιο  ανθεκτικά  και  να  μην  είναι  ηλεκτροφόρα.  Τα  πιάτα  στο  συσσίτιο  να'ναι  πλαστικά  μεγάλης  αντοχής.  Όχι τσίγκινα  που  κάνουν  και  θόρυβο.  Άς  κροταλίζουν  μόνο  τα  σαγόνια,  δεν  χρειάζεται  να  κάνουν  ηχορύπανση  και  οι  τενεκέδες.
-Διαγραφή!
-Έξοδος! είπε  ο κύριος  Ρώτας.  Σηκώθηκε  απο  την  καρέκλα  του  και  αποχώρησε  με  το  κεφάλι  ψηλά.

φωτο gianpal333 

Φόβος και Φοβία

Έκλεισα τον φάκελο «Εύα» που είχα ανοίξει στο γραφείο μου και τον κοίταξα με ένα βλέμμα που βλέπει διακριτικά σαν να ακούει. Εκείνος καθόταν στην πολυθρόνα απέναντί μου και με κοιτούσε με προσμονή. Σαν να ευχόταν επιτέλους κάποιος να τον δει.

Πολλοί ψυχαναλυτές αποφεύγουν το βλέμμα σαν να μην υπάρχει καν. Τυφλοί μάντηδες που οδηγούν στα τυφλά τον κάθε πάσχοντα απο φοβία ολοταχώς προς τον πανικό της ενδομήτριας ζωής μια που δεν προβλέπεται καμιά γέννα για εκείνον. Μόνο τεντώνουν τα αυτιά τους στον πόνο του άλλου..

Ο Αδάμ ήταν ένα κακοποιημένο παιδί σε σώμα ενηλίκου.

-Λοιπόν..

-Ναι..δεν ξέρω ποιος είμαι..γι'αυτό ήρθα σε σας.

-Απο που έρχεστε;

-Απο εικοσάχρονη θητεία σε ντιβάνια.

-Σας έλεγαν ''όχι ακόμη'';

-Ακριβώς! Σαν να είχα ακόμη δρόμο να διαβώ.

-Ίσως να είχατε ήδη φτάσει..

-Ξέρετε..σε κάποια συνεδρία είπα ότι φοβάμαι τις γυναίκες με τ'αρχίδια. Η γυναίκα μου ήταν τέτοια. Ανοργασμική και ψυχρή. Ανδρογυναίκα με δασιά φρύδια και αφράτα βυζιά. Έτσι ήταν και η μάνα μου. Ολόιδιες. Ο θεραπευτής μου είπε να τις αποφεύγω. Ίσως η καλύτερη γυναίκα να'ναι τελικά η Μόνα Λίζα. Αινιγματικό χαμόγελο, τρυφερό βλέμμα και σταυρωμένα χέρια. Απο τότε ψάχνω Μοναχικές Λίζες. Επιπλέον απέκτησα κι ένα φετίχ που δεν είχα πριν. Να αντιστρέφω τα νοήματα και να παίζω με αυτά. Τώρα το μυαλό μου απολαμβάνει τον πόνο του και δεν μπορώ να το σταματήσω. Οι σκέψεις μου κάνουν τραμπάλα! Τραμπαλίζομαι κι εγώ. Οι ερμηνείες του με έκαναν απρόσβλητο και απο την αγάπη. Τώρα δεν ρισκάρω τίποτα. Ούτε αναζητώ τίποτα. Τώρα τα φοβάμαι όλα!

Τι μου συμβαίνει τελικά;

Η χρόνια κατάποση ετοιμοπαράδοτου νοήματος είναι αυτό που του έχει συμβεί. Η κάθε ερμηνεία που ταπώνει δήθεν την αγωνία την πολλαπλασιάζει σε φοβίες. Λειτουργεί σαν χάπι και φράζει την επιθυμία. Του κρύβουν ότι «μπαίνει στο μέλλον του οπισθοδρομώντας» όπως λέει ο Paul Valery. Αυτό που του έχει συμβεί είναι μπροστά του ενώ το μέλλον του είναι πίσω του.. Όμως δεν μπορεί να το δει. Τον στοιχειώνει το δάχτυλο που του δείχνει συνεχώς κατευθύνσεις και στόχους. Τον φοβίζει αυτό που είδε κι αυτό που δεν μπορεί να δει ακόμη..

Ο Αδάμ κρύφτηκε στο μπράτσο της πολυθρόνας και έπεσαν οι όψεις του προσώπου του. Η Εύα έχει να φανεί καιρό..

φωτο gianpal333