«…έβαλαν πάνω τους επιστάτες των εργασιών για
να τους ταλαιπωρούν με τα βάρη τους
και έκτισαν στον Φαραώ πόλεις οχυρά…» (Έξοδος, α’,11).
Η ενόρμηση
δεν μπορεί να αυτοακυρωθεί. Είναι πανταχού παρούσα και η λιβιδινική ζώνη είναι
ένας λαβύρινθος κατά τον Lyotard. Έχει δίκιο. Βλέπετε ότι οι επενδύσεις πια είναι
επενδύσεις στα σώματα και στα μυαλά των παιδιών που εξισώνονται με χρέη και
χρήματα. Οι οικογένειες έχουν μετατραπεί σε κατασκευαστικές εταιρίες που παράγουν πρωταθλητισμό στην κολύμβηση, στα
μαθήματα, στις σπουδές, σε ό,τι μπορεί να φέρει πρωτιές! Αν χάσει σε ένα αγώνα
το παιδάκι η μομφή πέφτει στους γονιούς και του λένε ότι χάνουν τα λεφτά τους.
Μόνο που το παιδί δεν είναι χρηματιστήριο! Αν το παιδί θέλει να παίξει μπάλα
πρέπει αμέσως να μπει σε πρόγραμμα για να γίνει ποδοσφαιριστής αλλιώς είναι
χαμένος κόπος. Δεν μπορεί να χαρεί κανένα παιχνίδι γιατί όλα γίνονται στόχοι
για κατάκτηση. Αν πετύχει σε όλα όσα του λένε στο τέλος θα βρει μια δουλειά που
θα του φέρει λεφτά! Τον βλέπετε τον φαύλο κύκλο; Όλα γίνονται με στόχο τα
λεφτά. Επενδύουν εδώ και εκεί πάνω του τονίζοντας τα δυνατά του σημεία σαν να
είναι προπονητές. Την δόξα από την επιτυχία του που είναι η δυστυχία του την
καρπώνονται οι ίδιοι. Άλλωστε τόσα λεφτά έδωσαν. Έτσι το εκπορνεύουν μια που οι
επενδύσεις γίνονται μέσω χρημάτων με την
προϋπόθεση το σώμα να παραμένει στείρο κατά τον Lyotard. Ό,τι πληρώνουμε το καταναλώνουμε
κιόλας. Εκτρέπουμε λιβιδινικές ποσότητες και τις κάνουμε δαπάνες. Σε αυτό το
σημείο τα παιδιά γίνονται εξημερωμένα ζωάκια.
Τα παιδιά
όταν νιώθουν από πολύ μικρά ότι κινδυνεύουν από τους μεγάλους αποκλίνουν από
τον βασικό άξονα της παθολογίας του οιδιποδείου τους με ένα σύμ-πτωμα. Είτε
ζουν στο Στρατόπεδο Συγκέντρωσης Τύπου Α «τάξη-πειθαρχία-καθαριότητα», είτε
στην πιο φανταχτερή εκδοχή της Disneyland «θα λυπηθεί η γιαγιά σου αν δεν πας να την δεις και θα φταίς
εσύ για αυτό…αλλά αν θες μην πας…εσύ αποφασίζεις» πρέπει να σωθούν από το
αδιέξοδο αυτής της παχύρευστης σούπας που απειλεί τη ζωή τους. Δεν πρόκειται
για άγχος ευνουχισμού ούτε για φόβο τιμωρίας και αίσθημα ενοχής. Πρόκειται για
ζήτημα ζωής και θανάτου και έτσι το αντιμετωπίζουν. Δεν ταμπουρώνονται πίσω από
το σύμπτωμά τους. Είναι ένα προσωρινό καταφύγιο όσο και αν θέλουν οι μεγάλοι να
τα συμβιβάσουν με αυτό και να το κάνουν δεύτερο δέρμα τους. Τα παιδιά ρισκάρουν
πολλά με το σύμπτωμα που βγάζουν. Κινδυνεύουν γιατί ενώ θέλουν να αποστρέψουν
το βλέμμα από πάνω τους που διεισδύει ως τα εσώψυχά τους το βλέμμα στρέφεται
προς το σύμπτωμα, γίνονται το σύμπτωμά τους, τα τρέχουν στους γιατρούς και το
υπόλοιπο σώμα απενσαρκώνεται.
Όταν
μεγαλώσουν και ερωτευτούν (μέσα στο σύμπτωμά τους) θα πρέπει να διαλέξουν μια
σταθερή αξία όπως το τυρί του μπακάλη και να επενδύσουν πάνω της. Μόνο που δεν
ερωτευόμαστε ιδιότητες, αντικείμενα με τη βούλα και με ονομασία προέλευσης, απενσαρκωμένες
αξίες, άφυλα καρτουνίστικα φερσίματα αλλά ανθρώπους.
Αυτό πια
ακούγεται σαν ανέκδοτο.
 |
| photo gianpal333 |
