ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ:ΥΠΝΩΣΗ

Τους μαζεύουν και τους λένε «πηγαίνετε πίσω στην παιδική σας ηλικία και θυμηθείτε την σχέση που είχατε με τους γονείς σας!». Ό,τι και αν θυμηθείτε θα μεταφραστεί ισοδύναμα σε αυτό που σας συμβαίνει τώρα. Αν σας έλειπε ο μπαμπάς σας και είστε κορίτσι θα κάνετε σχέσεις με ηλικιωμένους άντρες. Αν η μαμά σας ήταν καταπιεστική και είστε αγόρι θα αναζητάτε φαλλικές γυναίκες. Όλοι αυτοί οι χρησμοί σας εγκλωβίζουν σε μερικά τετραγωνικά στενόμυαλης σκέψης. Έτσι ανακυκλώνεται ο εθισμός στην προσομοίωση «κάνεις σαν…» και στην ύπνωση «τον θέλω γιατί είναι ο μπαμπάς μου!» ή «την θέλω γιατί είναι η μαμά μου!».

Ο Henri Bergson (Le rire) περιγράφει την μέθοδο υποβολής που υπνωτίζει με υπονοούμενα, που προκαλεί ακόμη και παραισθήσεις, που δημιουργεί σύγχυση και που μεταμορφώνει τα πρόσωπα σε πράγματα. Θα σας το αναλύσω λίγο για να το δείτε. Η σύγχυση δημιουργείται με την ομοιότητα, κατά την δική μου ψυχαναλυτική ματιά. Δηλαδή, «αν κάποτε σε έβρισαν», (αίτιο), αναζητάς το βρίσιμο όπως τότε στο τώρα (αποτέλεσμα). Έτσι σου λένε. Αυτό το «ένα και ένα κάνουν δύο» οδηγεί σε μια παρανοϊκή λογική που φαντάζει μαθηματικού τύπου. Πολύ εύκολα κάνεις τους άλλους πράγμα, αντικείμενο, μια που έγινες και εσύ. Τους ταξινομείς, τους μετράς, τους στοιχίζεις για την παρέλαση κτλ. Ο χρόνος φυλακίζεται στον χώρο, σε μια τοπολογία αδιέξοδη και εδώ αρχίζει η ύπνωση των θεραπευτικών μοντέλων που δήθεν σε κάνουν ανθεκτικό στο τραύμα σου με την επανάληψη της υποβολής και στην ουσία σε εξαφανίζουν. Δεν έχεις πια σάρκα και οστά και κόβεις βόλτες στο προαύλιο της φυλακής σου σαν φάντασμα του εαυτού σου. Έχεις ήδη δεχτεί πειθήνια την εικόνα που σου υποβάλλεται.

Θα σας αφηγηθώ μια μικρή σκηνή που δείχνει πόσο μακριά μπορεί να πάει αυτό το «ρεφρέν» που σε μαθαίνουν να τραγουδάς, στη δουλειά σου και στις σχέσεις σου με τους άλλους. Ένας άντρας βάφει μια καρέκλα, την μεταφέρει έξω, «όχι, έχει πολύ αέρα, δεν θα στεγνώσει…», την ξαναβάζει μέσα «όχι, εδώ έχει υγρασία, δεν θα στεγνώσει….», την ξαναβγάζει έξω και όλο κινείται σε αυτόν τον αποχαυνωτικό ρυθμό της αδράνειας για οκτάωρα και δωδεκάωρα ενώ «κάνει σαν» να είναι χρήσιμος για κάτι! Ο εργοδότης του καμαρώνει που τον βλέπει να μην κάθεται ποτέ. Με τον ίδιο τρόπο δεν κάθεται να σκεφτεί ούτε η σκέψη του. Και αν το κάνει θα γυροφέρνει αντικείμενα, θα τρελαίνεται στο εσωτερικό «μπλα, μπλα…»της, θα τρομάζει και όλο θα συρρικνώνει το σώμα σε ένα ξεψυχισμένο ακόλουθό της.

Η ύπνωση έχει πάρει το πάνω χέρι…

photo gianpal333

ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ (η μύτη)

Παίρνει συνέχεια τηλέφωνο για να ακούσει την φωνή του. Αυτή η κίνηση είναι αδιαχώριστη από μια επιφάνεια εγγραφής. Δεν μπορεί να μην το κάνει. Όσο πιο πολύ το κάνει για να δει αν υπάρχει κάποιος εκεί  έξω που να την αγαπάει χωρίς να τον νοιάζει η μύτη της, τόσο παγιδεύεται στην επιφάνεια των πραγμάτων. Δεν θέλει να το κάνει αλλά το κάνει…

Η εγγραφή είναι μια διπλή επένδυση του έξω-μέσα με ένα «ή» στη μέση. « Ή αυτό, ή το άλλο…», «ή με θέλει ή δεν υπάρχω…». Τίποτα από τα δυο δεν ισχύει αλλά παραμένει η επένδυση και των δυο επιλογών. Μένει ένα σκέτο «ή» σαν κραυγή. Ένα «ή» αποστεωμένο διαστροφικά. Σαν οδοδείκτης που οδηγεί σε αδιέξοδο. Όταν συναντάμε μια τέτοια διασταύρωση «ή» το ένα, «ή» το άλλο, τότε διαγράφονται και τα δυο όπως επενδύονται και τα δυο. Τα απομεινάρια της διαγραφής και της επένδυσης τα κουβαλάς πάνω σου σαν μισοτελειωμένο σενάριο που σε τραβάει πίσω, στην κοιλιά του κήτους, στην κοιλιά του matrix. Τότε είναι που το σώμα βγάζει ένα σύμπτωμα σεναρίου, μια συναισθηματική σκλήρυνση. Σκληραίνει η όψη του προσώπου, χλομιάζει και η μύτη γίνεται σουβλερή μπροστά στον καθρέφτη. Τι να πιστέψει; Αυτό που βλέπει ή αυτό που βλέπουν οι άλλοι; Η μύτη γίνεται και αυτή ένα σημείο στην επιφάνεια του σώματος. Διογκωμένο ή μη. Η σκλήρυνση πολλαπλασιάζεται και σε άλλες επιφάνειες που προεκτείνουν την μύτη. Τώρα ο γατούλης έχει βγάλει ένα εξόγκωμα στην μύτη. Τρέχει τον γατούλη στον γιατρό. Έχει εγκλωβιστεί σε ένα τετραγωνικό επιφάνειας, έχει γίνει όλη μια σουβλερή μύτη και ταυτόχρονα σκέφτεται την μύτη του γατούλη που έχει ένα ύποπτο εξόγκωμα. Αυτές οι μύτες την πάνε ασυνείδητα πίσω… σε άλλες εγγραφές επιφανειών «αχ, αυτή την μύτη να μην είχες…» της  έλεγε η μάνα της που είχε ακριβώς την ίδια μύτη. Τρέχει πανικόβλητη στους «ψ» ξεθεωμένη από μια παράξενη κούραση και εκείνοι της βάζουν επιπλέον ασκήσεις για το σπίτι, της βάζουν να κάνει λίστες προτεραιοτήτων και ήδη παθαίνει σκλήρυνση συναισθημάτων και μεταλλάσσεται σε ψυχαναγκαστική. Γίνεται το ακριβές αντίγραφο του «ψ» που την κινεί σαν μαριονέτα και εδώ αρχίζουν οι πιο σοβαρές μεταλλάξεις.

 Ποιον να πιστέψει; Τους ενσαρκώνει όλους. Τους «σκοτώνει», και μπαίνει στη θέση των θέσεών τους. Γίνεται αυτό που δεν κολλάει.  Παρατηρεί ότι και η κολλητή της έχει παρόμοιο θέμα με εκείνη. Εκτός από τη μύτη είναι πολύ παχιά και δεν κολλάει το μικρό καλαίσθητο κεφάλι της με το υπόλοιπο σώμα όπως και της ίδιας.

«Τίποτα δεν είναι ωραίο πάνω μου αφού υπάρχει αυτή η μύτη, το πάχος…» μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια. Η μύτη, όχι σαν μερικό αντικείμενο αλλά σαν επιφάνεια ή διαφάνεια του κακού την στοιχειώνει. Μια μηχανή του κιμά (λιβιδινική τρέλα) τα κάνει όλα κιμά. Επαναληπτικά αναπαράγει την ίδια τερατώδη παραμόρφωση που απορροφά ό,τι έχει απομείνει από το σώμα.  Η λιβιδινική μηχανή κόβει και ράβει σημαίνουσες αλυσίδες όπως η μηχανή που κόβει φέτες τυρί για τοστ ή ζαμπόν. Σιγά σιγά σκέφτεται μηχανικά, μιλάει μηχανικά μόνο για αυτή την μύτη και μετατρέπεται σε μια μηχανική κούκλα που εκτελεί μηχανικές κινήσεις. Το σημαίνον «μύτη» ίπταται μακριά από το σώμα και ταυτόχρονα ρουφάει το σώμα στην δίνη του.

 Την έχει καβαλήσει η «μύτη» και ζει εκτός χρόνου και χώρου. 

photo gianpal333

ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΜΑΝΙΑ

Πως αποβλακώνονται οι άνθρωποι; Δεν σκέφτονται, δεν αναλύουν, δεν θέλουν να θυμούνται κτλ. Θα ακολουθήσω λίγο την σκέψη του Jean-Francois-Lyotard (The Inhuman) και θα την προχωρήσω αναλυτικά στο «τώρα». Για τον Lyotard στη θέση της σκέψης έρχεται μια πλήρης πληροφορία, κάποιες αφηγήσεις που σαν χρονικά φίλτρα μεταμορφώνουν κάθε συμβάν σε μικροενότητες πληροφοριών με καθορισμένο νόημα. Συμφωνώ και επαυξάνω.  Έτσι μαζεύουνε στιγμές και τις κάνουνε «πληροφορία» που σε αφορά. Έτσι εξαφανίζουν ταχυδακτυλουργικά και τον χρόνο με την γνωστή θρησκευτική μέθοδο του Προκαθορισμού. Με μια προτεσταντική μανία ψυχαναγκαστικού τύπου μαζεύεις χρόνο και χρήμα, τον αποθηκεύεις για να έχεις απόθεμα και τα κρατάς όλα αδρανή σε αυτοσχέδια στοκατζίδικα!  Σε μαθαίνουν να ελέγχεις ήδη το μέλλον σου από το παρόν σου για να μην σε βρει καμιά στραβή και πριν το καταλάβεις δεν έχεις πια μέλλον, ούτε καν παρόν. Είσαι κι εσύ μέρος του στοκατζίδικου.

«Τι γίνεται μετά;»

photo gianpal333

Δεν υπάρχει μετά γιατί θα πρέπει να το έχεις προβλέψει από πριν! Τίποτα δεν αφήνεται να αναπνεύσει στο άνοιγμα του χρόνου, στο συμβάν, στο μη προβλέψιμο. Τότε αν είσαι ακόμη άνθρωπος και δεν έχεις μεταλλαχθεί σε ανθρωποειδές θα αγχωθείς. Το άγχος όμως το ταυτίζουν πια ψυχιατρικά με την κατάθλιψη και το κυνηγάνε με φάρμακα που σε στέλνουν σε ένα λήθαργο ανελέητο, σε ρίχνουν κάτω από την κούραση, κόβουν την λίμπιντο και κάθε ερωτική επιθυμία, και καταλήγεις χωρίς αίσθηση του χρόνου με αρχές άνοιας! Αν παραπονεθείς για τα συμπτώματα που έβγαλες ξαφνικά σε παραπέμπουν στην αγχώδη διαταραχή σου και όχι στις παρενέργειες των φαρμάκων. Μπορεί και να σου αυξήσουν την δοσολογία. Ο εθισμός δεν σε αφήνει και ο φόβος για ένα μέλλον που το ξέρεις ήδη σε ρίχνει σε μικρές διάσπαρτες ψυχαναγκαστικές μανίες για να ξεχνάς ότι δεν ζεις. Στέκεσαι μπροστά στο κουνουπίδι, στην πατάτα, στον πάγκο με τους μαϊντανούς και για σένα καθένα από αυτά αποκτά υπερβατική αξία. Η πολυθρόνα γίνεται ιερή, το φωτιστικό πιο πολύτιμο και από τον ήλιο. Τα σταγονίδια που πέφτουν από το κλιματιστικό υπερβαίνουν τις ριπές του ανέμου και σε δροσίζουν καλύτερα.

  Όλα γίνονται είδωλα και φετίχ στη σοδομιστική λογική των «δομών» την ώρα που ακούς «μην δίνεις για να μην δοθείς» και «κράτα για να έχεις!». Έτσι χάνεις την ανθρωπιά σου και γίνεσαι σιγά σιγά ασπόνδυλο ή χταπόδι ή ακόμα και σουπιά…!