Ένα
κοριτσάκι στο Δημοτικό γράφει μια έκθεση για την άνοιξη. Την περιγράφει σαν
νεράιδα πάνω σε άρμα με πράσινο φόρεμα, ανθοστόλιστα μαλλιά και γοβάκια από
γρασίδι. Η δασκάλα ανασηκώνει το φρύδι αυστηρά. Την κοιτάει σαν να βλέπει
κάποιο καθυστερημένο παιδάκι. Την μαλώνει που δεν λέει ότι λένε όλοι. Ότι η
άνοιξη είναι μια από τις εποχές του
χρόνου κ.λπ. Έτσι καταστρέφει κάθε έξυπνο σκίρτημα της σκέψης και κάθε
φαντασίωση. Βάζει την άνοιξη στο κουτάκι της, στο διάγραμμά της, στο βαρετό της
πλαίσιο και η άνοιξη παγώνει. Τώρα όλα είναι ισοδύναμα. Άνοιξη ή χειμώνας δεν
έχει καμιά σημασία για το κοριτσάκι. Όλα είναι εποχές του χρόνου και απλά
αλλάζουμε μερικές λέξεις και λέμε το ίδιο πράγμα. Όσα παιδιά υποκύπτουν στην
πίεση της ανακύκλωσης μιας ύλης που δεν τρώγεται με τίποτα θεωρούνται άριστοι
μαθητές-παπαγάλοι.
Τι
γίνεται όμως με την φαντασίωση που πρόδωσαν; Στην επιπλέον διάσταση του χώρου η φαντασίωση
γίνεται επιτάχυνση. Η ζωή γίνεται
ταινία ή σειρές στο διαδίκτυο αλλά δεν τρέχει τίποτα. Είναι σαν να βλέπεις κάθε
μέρα ένα και μόνο επεισόδιο αλλά επειδή το βλέπεις κάθε μέρα έχεις την αίσθηση
του σίριαλ. Ένας άντρας λέει συνοφρυωμένος «η ταχύτητα φταίει που δεν κάνω
τίποτα στη ζωή μου…».Περνάει γρήγορα από το ένα στο άλλο. Από το λουρί του
σκύλου στο πάρκο, στο Γυμναστήριο που μισεί αλλά πηγαίνει γιατί έτσι κάνουν
όλοι, στην δουλειά που μισεί αλλά την υπηρετεί, στην σφουγγαρίστρα που
πασαλείβει τα βρομόνερα παρά τα καθαρίζει και τελικά κάθε βράδυ μένει άυπνος.
Παγιδεύεται στις προθεσμίες πληρωμών και έχει κολλήσει στα κιλά που θα ήθελε να
φτάσει. Είναι ακριβώς 70. Αυτό το 70 είναι μια στάση στον γύψο. Ό,τι το
ξεπεράσει ή το μειώσει διογκώνεται και χάνει τις αναλογίες του. Κάθε μεταβλητή
του 70 οδηγεί σε άπειρες μεταλλάξεις του 70.
«φόβος…θυμός…»
Το χέρι του μοιάζει με πιρούνι. Σφηνωμένο για τα
καλά στον γύψο του 70. Το χέρι στον γύψο το συγκρατεί ένα λουρί από τον λαιμό.
Συνέχεια σκέφτεται να βρίσκει τρόπους για να μην ξοδεύει τον χρόνο του. Να τον
επενδύει με μεθοδικότητα. Όσο το κάνει τόσο τρελαίνεται.
«Μην ξοδεύεις τον χρόνο σου!» λένε οι διαφημιστές.
Γιατί και τον χρόνο τον βλέπουν σαν ευκαιρία για
χρήμα. Και ο Freud βλέπει τον βήχα της Ντόρας σαν κέρδος που θα ήθελε
να βγάλει από την αρρώστια της. Το κέρδος της εξοικονόμησης ενέργειας. Τι
κέρδος μπορεί να βγάλει σαν σακάτης που μένει ακίνητος ο χρόνος; Μόνο να
παρασιτεί στον χώρο μέχρι να ενωθεί μαζί του σε ένα χωροχρόνο σκέτο σάβανο. Η
πραγματικότητα βιώνεται σε γνώριμους κύκλους στο προαύλιο της φυλακής του
καθενός. Όπου βλέπετε κλειστούς κύκλους υψώνονται και τοίχοι γύρω τους για
καλύτερη περίφραξη. Στο κέντρο του κύκλου που είναι και το μέσον του λιμνάζει
το Μηδέν. Το μηδέν της μηδενικής φαντασίωσης, το μηδέν που εκμηδενίζει τις
φαντασιώσεις και τις κάνει λεφτά, το αδύνατο, το μηδέν της λογικής, το άδειο
κέντρο μιας άδειας πόλης και κάποιες εντάσεις που ξεπετάγονται σαν αγριόχορτα
εδώ κι εκεί για να σβήσουν αμέσως μετά και να ανάψουν λίγο παραπέρα. Θα θέλατε
να ζείτε πάντα εκεί απλά επειδή το περιβάλλον της φυλακής σας φαίνεται οικείο;
Αυτή η
ανακύκλωση του ίδιου πάντα κύκλου προκαλεί πονοκέφαλο και οι έγκλειστοι το
ρίχνουνε στο μάτι.
«κάποιος με μάτιασε πάλι…»
Το να λουφάζω στην κοιλιά του κύκλου είναι σαν να
αράζω στην ασφάλεια του θανάτου. Σε μια αποχαύνωση σε στάση εμβρύου που
κουλουριάζεται στη μήτρα υπολογίζοντας τι θα ήταν χρήσιμο να κάνει και τι θα
ήθελε να επιλέξει αλλά ούτε κάνει, ούτε επιλέγει. Το να κυνηγάτε προθεσμίες
πληρωμών είναι σαν να τρέχετε στην εθνική οδό με χίλια γιατί πρέπει να φτάσετε
στον προορισμό σας χωρίς ούτε μια στάση. Χωρίς να βλέπετε καν το τοπίο γύρω
σας. Μόνο μια θολή εικόνα σας συνοδεύει. Είναι σίγουρο ότι θα συμβεί ατύχημα…
 |
| gianpal333 |
