Πως
αποβλακώνονται οι άνθρωποι; Δεν σκέφτονται, δεν αναλύουν, δεν θέλουν να
θυμούνται κτλ. Θα ακολουθήσω λίγο την σκέψη του Jean-Francois-Lyotard (The Inhuman) και θα την προχωρήσω αναλυτικά στο
«τώρα». Για τον Lyotard στη θέση της σκέψης έρχεται μια πλήρης πληροφορία, κάποιες αφηγήσεις που
σαν χρονικά φίλτρα μεταμορφώνουν κάθε συμβάν σε μικροενότητες πληροφοριών με
καθορισμένο νόημα. Συμφωνώ και επαυξάνω. Έτσι μαζεύουνε στιγμές και τις κάνουνε
«πληροφορία» που σε αφορά. Έτσι εξαφανίζουν ταχυδακτυλουργικά και τον χρόνο με
την γνωστή θρησκευτική μέθοδο του Προκαθορισμού. Με μια προτεσταντική μανία
ψυχαναγκαστικού τύπου μαζεύεις χρόνο και χρήμα, τον αποθηκεύεις για να έχεις
απόθεμα και τα κρατάς όλα αδρανή σε αυτοσχέδια στοκατζίδικα! Σε μαθαίνουν να ελέγχεις ήδη το μέλλον σου
από το παρόν σου για να μην σε βρει καμιά στραβή και πριν το καταλάβεις δεν
έχεις πια μέλλον, ούτε καν παρόν. Είσαι κι εσύ μέρος του στοκατζίδικου.
«Τι γίνεται
μετά;»
 |
| photo gianpal333 |
Δεν υπάρχει μετά γιατί
θα πρέπει να το έχεις προβλέψει από πριν! Τίποτα δεν αφήνεται να
αναπνεύσει στο άνοιγμα του χρόνου, στο συμβάν, στο μη προβλέψιμο. Τότε αν είσαι
ακόμη άνθρωπος και δεν έχεις μεταλλαχθεί σε ανθρωποειδές θα αγχωθείς. Το άγχος
όμως το ταυτίζουν πια ψυχιατρικά με την κατάθλιψη και το κυνηγάνε με φάρμακα
που σε στέλνουν σε ένα λήθαργο ανελέητο, σε ρίχνουν κάτω από την κούραση,
κόβουν την λίμπιντο και κάθε ερωτική επιθυμία, και καταλήγεις χωρίς αίσθηση του
χρόνου με αρχές άνοιας! Αν παραπονεθείς για τα συμπτώματα που έβγαλες ξαφνικά
σε παραπέμπουν στην αγχώδη διαταραχή σου και όχι στις παρενέργειες των
φαρμάκων. Μπορεί και να σου αυξήσουν την δοσολογία. Ο εθισμός δεν σε αφήνει και
ο φόβος για ένα μέλλον που το ξέρεις ήδη σε ρίχνει σε μικρές διάσπαρτες
ψυχαναγκαστικές μανίες για να ξεχνάς ότι δεν ζεις. Στέκεσαι μπροστά στο
κουνουπίδι, στην πατάτα, στον πάγκο με τους μαϊντανούς και για σένα καθένα από
αυτά αποκτά υπερβατική αξία. Η πολυθρόνα γίνεται ιερή, το φωτιστικό πιο
πολύτιμο και από τον ήλιο. Τα σταγονίδια που πέφτουν από το κλιματιστικό
υπερβαίνουν τις ριπές του ανέμου και σε δροσίζουν καλύτερα.
Όλα γίνονται είδωλα και φετίχ στη σοδομιστική
λογική των «δομών» την ώρα που ακούς «μην δίνεις για να μην δοθείς» και «κράτα
για να έχεις!». Έτσι χάνεις την ανθρωπιά σου και γίνεσαι σιγά σιγά ασπόνδυλο ή
χταπόδι ή ακόμα και σουπιά…!
