Ο χώρος πια
καταβροχθίζεται. Υπάρχει μόνο «χώρος» στο διαδίκτυο. Εκεί που το σώμα σου
γίνεται οθόνη που κοιτάει άλλες οθόνες-σώματα. Γρήγορα συνηθίζεις να ζεις σε
φούσκες και φυσαλίδες αέρα κοπανιστού. Έχεις μπει στην φούσκα της πληροφορίας
και στο δίκτυό της. Το αυτοκίνητο σου μιλάει. Σε πληροφορεί για την κατάσταση
των οργάνων του. Αρνείται να πάρει μπρος αν δεν έχεις βάλει την ζώνη σου και
μουλαρώνει αν δεν το χειρίζεσαι σωστά. Είσαι καλωδιωμένος μαζί του, οδηγείς
περισσότερο και προσπαθείς να καταναλώνεις λιγότερα καύσιμα. Κάπως έτσι
συμβαίνει και με τους ανθρώπους γύρω σου. Προέχει το σύστημα ελέγχου και ο
χειρισμός τους. Κάπως έτσι γίνονται οι άνθρωποι αντικείμενα και μετά τους
κακοφαίνεται όταν τους θυμίζεις ότι είναι άνθρωποι…
Τρομάζουν
κιόλας.
Μαθαίνουν
στον σφικτό κλοιό, στις προτροπές για ασφάλεια ζωής χωρίς καμιά ζωή, υπακούν
τυφλά ενώ δεν γνωρίζουν ούτε καν τον μηχανισμό της σκέψης που τους κάνει να
λένε ό,τι λένε. Ένας μεσήλικας τραβιέται στα Γυμναστήρια για να φτιάξει εκείνα
τα σημεία πάνω του που θα φουσκώνουν και δεν θα χρειάζεται να ζηλεύει τους
άλλους που είναι ήδη φουσκωτοί. Φαντασιώνεται να πηδάει γκομενίτσες στη σειρά
αλλά δεν απατάει ποτέ την γυναίκα του. Είναι από παντού καλυμμένος. Έχει
εγγυημένη ασφάλεια και σίγουρη απόδοση. Τότε λοιπόν που τα έχει όλα
τακτοποιημένα δέχεται διείσδυση από παντού…
Τρομάζει.
Φοβάται ό,τι
έχει σώμα. Φοβάται να είναι στο σώμα του. Φοβάται να είναι το σώμα του.
Τρομάζει όταν δεν έχει τον έλεγχο του σώματός του. Αν τα πόδια του κάνουν
ακούσια τινάγματα ή το πρόσωπό του μορφάζει με συσπάσεις «χωρίς να το θέλει»
παραλύει. Μόλις νιώσει ότι είναι ζωντανός αρρωσταίνει. Τρελαίνεται από τον φόβο
του και τρέχει να βρει ορθοπεδικούς κηδεμόνες για να σταματήσει κάθε κίνηση.
Πασχίζει να το νεκρώσει, να μην «μιλάει», να το ρυθμίσει σαν μηχάνημα μόνο για
δουλειά και σχόλη. Για να ξαναπάρει τον έλεγχο καταφεύγει στο άυλο διαδίκτυο
των εφαρμογών. Στήνεται στην κλειδαρότρυπα βλέποντας τις εικονικές ζωές των άλλων,
τους μπλοκάρει, τους ξεμπλοκάρει, τους διαγράφει, τα ξαναφτιάχνει μαζί τους και
όλα αυτά με το πάτημα ενός κουμπιού.
Τα παιδιά
δεν τρομάζουν όταν δεν έχουν τον έλεγχο του σώματός τους. Για να δούμε τι
τρομάζει τα παιδιά…
Ένα αγοράκι
τετράχρονο επιμένει ότι φοβάται γιατί τα σκυλάκια δαγκώνουν και οι γάτες
γρατζουνάνε. Οι μαμάδες δίπλα του επιμένουν ότι τα σκυλάκια δεν δαγκώνουν και
οι γάτες δεν γρατζουνάνε! Προσπαθούν να τον πείσουν ότι κόβουν τα νύχια στις
γάτες τους και ευνουχίζουν τα σκυλάκια τους. Όλα είναι ακίνδυνα πια. Ο μικρός
τις κοιτάει με οίκτο. Τις λυπάται που είναι τόσο χαζές. Τον τρομάζουν κιόλας.
Ανά πάσα στιγμή μπορεί να βάλουν το χέρι τους στο στόμα του σκύλου και να τις
δαγκώσει ή να χαϊδέψουν μια γάτα και να τις γρατζουνίσει.
Κουνάει το κεφαλάκι
του απογοητευμένος και απομακρύνεται. Είναι πολύ μικρός για να τις προστατέψει.
 |
| photo gianpal333 |
«Ας τα
βγάλουν πέρα μόνες τους» σκέφτεται και πάει να οδηγήσει το αυτοκινητάκι του όσο
πιο γρήγορα μπορεί...
