Σε
δευτερόλεπτα ακούγεται η τσιρίδα. Έξαλλη τσιρίζει γιατί ο άλλος της έφαγε την
σοκολάτα που ξεχείλιζε από το κρουασάν της και της άφησε σκέτη την σφολιάτα.
«Θα σου πάρω
άλλο…»
«Δεν θέλω!»
Της έφαγε
την απόλαυση. Της έφαγε αυτό το «κάτι» που ξεχείλιζε και λογίζεται για «τίποτα»
στα μάτια του άλλου. Και οι δυο αποσύρονται, κρύβονται, πίσω από αυτή την
σοκολάτα που πλεονάζει ενώ τους λείπει αφόρητα. Ο ένας την δαγκώνει σε ανύποπτη
στιγμή και η άλλη τσιρίζει σαν υστερική. Μια ψευδαίσθηση δια δυο… Απουσιάζουν
από τον ίδιο τους τον εαυτό μέσω άγχους. Λειτουργούν μέσω άγχους. Γίνονται το
φετιχιστικό αντικείμενο-άγχος. Μπορεί να απορρίπτει ο ένας τον άλλο μέσω
σοκολάτας, να γίνονται η ίδια η σφολιάτα συν την υπεραξία της ρευστής σοκολάτας
που ξεχειλίζει από την ζύμη και ταυτόχρονα να μην ταυτίζεται κανείς ποτέ με το
είναι του.
Φοβούνται να
είναι…
Μετά
αρχίζουν τα συνηθισμένα τελετουργικά :« δεν θα ξύσουμε ένα εορταστικό ξυστό,
δεν θα πάρουμε λαχείο, δεν θα στολίσουμε σαν αυτούς;» και με ένα μορφασμό φόβου
ακολουθούν οι απειλές που πυροδοτούν εκρήξεις «δείξε μου το κινητό σου!».
Κρατιούνται μαζί μέσω αδράνειας ενώ τρέχουν σαν τρελοί σε χίλιες δυο μεριές.
Ενώ δεν υπάρχεις μπαίνεις στη θέση του άλλου με την δική σου μορφή. Σκέφτεσαι
τι θα σκέφτεται, τι θα έλεγε, πως θα του φαινόσουν αν έλεγες αυτό ή εκείνο.
Έτσι ο άλλος γίνεται πλαστελίνη και παράγεις συνεχώς νέες μορφές του που σε
εμπεριέχουν.
Με τον καιρό
χάνεις την μιλιά σου και συνηθίζεις να μιλάς με κωδικοποιήσεις «ο νευρωσικός»,
«ο ψυχωσικός», «ο διαστροφικός», το «κλινικό περιστατικό», ξεχνώντας ότι πίσω
από αυτούς τους ύποπτους όρους υπάρχουν άνθρωποι. Τα καλούπια των διαγνώσεων
συνθλίβουν τους ανθρώπους κάνοντάς τους σημεία σε διαγράμματα και στατιστικές
για δήθεν αξιολογήσεις. Έτσι εθίζεσαι «με ή χωρίς» σοκολάτα σε ένα επιφανειακό
τρόπο να βιώνεις χωρίς να νιώθεις…
«Να σου πάρω
ένα άλλο κρουασάν;»
«Δεν θέλω,
σου είπα!»
 |
| photo gianpal333 |
