 |
| φωτο gianpal333 |
Θυμάστε τα
μαθητικά σας χρόνια; Εκτός από τον νόμο της ποινής ή της παραπομπής στον
Διευθυντή τι άλλο υπήρχε; Υπήρχε το «διάβασε!» που ακουγόταν σαν «φάε!».
Το «Διάβασε όλο σου το μάθημα!»
ισοδυναμεί με το «Φάε όλο σου το φαγητό!». Έτσι αντηχεί ασυνείδητα στο παιδάκι
που αποστρέφει το βλέμμα του από αυτή την σαγήνη μιας ριζικής χυδαιότητας της μάθησης.
Πρέπει να έχει τα αυτιά του ορθάνοιχτα για να απορροφάει την γνώση που θα του
«εξασφαλίσει» παράσημα και πρωτιές στο μέλλον.
Η μικρή Βέρα
δεν προσέχει στον πίνακα και η δασκάλα ζητάει την υπογραφή των γονέων για να
την παραπέμψει για απόσπαση προσοχής. Βλέπετε πως τα «σημεία» της σαγήνης του Baudrillard
ισχύουν στις μέρες μας! Καθαρή διαφάνεια του κακού. Άσχετα σημαίνοντα
συνδέονται μεταξύ τους με ισοδύναμη αντιστοιχία. Δεν προσέχεις… άρα είσαι
άρρωστος!
Τόσο απλά
και ξεκάθαρα.
Καμιά
διαλεκτική μορφής και περιεχομένου. Ο ψυχαναγκασμός της διδασκαλικής έδρας φιγουράρει με υπερεγωτικές προστακτικές
εντολές και βγάζει διαγνώσεις διαταραχών. Πως αρχίζει αυτή η προσομοίωση
θεραπευτικής πρόληψης; Με μια σύμπτωση του χώρου και του χρόνου. Δεν μπορείς να
διακρίνεις πια «που είσαι» και «πως είσαι» ή αν «θέλεις να είσαι εκεί που σε
τοποθέτησαν ως γλάστρα». Αν η μικρή Βέρα αποστρέφει το βλέμμα της γιατί
βαριέται δεν φταίει το βαρετό μάθημα και ο τρόπος διδασκαλίας αλλά η ίδια η
Βέρα είναι ύποπτη για ψυχική νόσο. Ο μόνος τρόπος διαφυγής της από το «σύμπτωμα
της ανυπαρξίας» που της μεταμοσχεύουν στην σχολική τάξη είναι «να υπάρχει» σαν
ακίνητο βλέμμα και έτσι να προκαλεί μια «σχολική α-ταξία». Τα μέλη της γίνονται
ρευστά όπως στα κινούμενα σχέδια. Είναι σαν να έχει μπει στον πίνακα του Νταλί
με τα ρευστά ρολόγια κι έχει γίνει ένα από αυτά. Ο χρόνος λιώνει και εκείνη
χύνεται στο θρανίο της. Κολλάει πάνω του όπως κολλάει και η δασκάλα στην έδρα
της. Δεν μιλάει. Δεν κουνιέται. Η δασκάλα όμως…
«Να σας πω…»
«Πες μου
Βέρα…»
«Να… η
δασκάλα μου μιλάει συνέχεια σαν να την έχουν κουρδίσει…αλλά δεν κουνιέται»
Μου
χαμογελάει πονηρά και πιάνω στα λόγια της την ασυγχρονία στο μοντάζ εικόνας και
ήχου. Μια κινούμενη εικόνα που μιλάει χωρίς να κουνάει τα χείλη της. Ένα αέναο
μουρμουρητό νανουρίζει την Βέρα. Θα μπορούσε να είναι αστεία η δασκάλα όπως στα
κινούμενα σχέδια αλλά είναι τρομακτική. Θέλει να την κάνει σαν και αυτήν. Η
Βέρα φοβάται και κρύβει τα λόγια της για να μην της δώσουν και άλλη «ποινή»
διάγνωσης. Ξαπλώνει πάνω στους αγκώνες της στο θρανίο και περνάει σε μια
αυτοτιμωρία που είναι ορατή στα δικά μου μάτια. Διχοτομεί το κορμάκι της σε
«πάνω» και «κάτω» μέρος. Το «κάτω» το ακινητοποιεί στο κάθισμα και το «πάνω»
βγάζει φτερά αγγέλου. Το ρήγμα στην εικόνα του σώματός της έχει ανοίξει:
Έχει πια ορθάνοιχτα μάτια, κλειστά αυτιά και
κλειστό στόμα παραδομένο στην απόλαυση του Άλλου…
«Σε σας μόνο
θα το πω…» μου λέει η Βέρα.
