Τους
μαζεύουν και τους λένε «πηγαίνετε πίσω στην παιδική σας ηλικία και θυμηθείτε
την σχέση που είχατε με τους γονείς σας!». Ό,τι και αν θυμηθείτε θα μεταφραστεί
ισοδύναμα σε αυτό που σας συμβαίνει τώρα. Αν σας έλειπε ο μπαμπάς σας και είστε
κορίτσι θα κάνετε σχέσεις με ηλικιωμένους άντρες. Αν η μαμά σας ήταν
καταπιεστική και είστε αγόρι θα αναζητάτε φαλλικές γυναίκες. Όλοι αυτοί οι
χρησμοί σας εγκλωβίζουν σε μερικά τετραγωνικά στενόμυαλης σκέψης. Έτσι
ανακυκλώνεται ο εθισμός στην προσομοίωση «κάνεις σαν…» και στην ύπνωση «τον
θέλω γιατί είναι ο μπαμπάς μου!» ή «την θέλω γιατί είναι η μαμά μου!».
Ο Henri Bergson (Le rire) περιγράφει
την μέθοδο υποβολής που υπνωτίζει με υπονοούμενα, που προκαλεί ακόμη και
παραισθήσεις, που δημιουργεί σύγχυση και που μεταμορφώνει τα πρόσωπα σε
πράγματα. Θα σας το αναλύσω λίγο για να το δείτε. Η σύγχυση δημιουργείται με
την ομοιότητα,
κατά την δική μου ψυχαναλυτική ματιά. Δηλαδή, «αν κάποτε σε έβρισαν», (αίτιο), αναζητάς
το βρίσιμο όπως τότε στο τώρα (αποτέλεσμα). Έτσι σου λένε. Αυτό το «ένα και ένα
κάνουν δύο» οδηγεί σε μια παρανοϊκή λογική που φαντάζει μαθηματικού τύπου. Πολύ
εύκολα κάνεις τους άλλους πράγμα, αντικείμενο, μια που έγινες και εσύ. Τους
ταξινομείς, τους μετράς, τους στοιχίζεις για την παρέλαση κτλ. Ο χρόνος
φυλακίζεται στον χώρο, σε μια τοπολογία αδιέξοδη και εδώ αρχίζει η ύπνωση των
θεραπευτικών μοντέλων που δήθεν σε κάνουν ανθεκτικό στο τραύμα σου με την
επανάληψη της υποβολής και στην ουσία σε εξαφανίζουν. Δεν έχεις πια σάρκα και
οστά και κόβεις βόλτες στο προαύλιο της φυλακής σου σαν φάντασμα του εαυτού σου.
Έχεις ήδη δεχτεί πειθήνια την εικόνα που σου υποβάλλεται.
Θα σας
αφηγηθώ μια μικρή σκηνή που δείχνει πόσο μακριά μπορεί να πάει αυτό το «ρεφρέν»
που σε μαθαίνουν να τραγουδάς, στη δουλειά σου και στις σχέσεις σου με τους
άλλους. Ένας άντρας βάφει μια καρέκλα, την μεταφέρει έξω, «όχι, έχει πολύ αέρα,
δεν θα στεγνώσει…», την ξαναβάζει μέσα «όχι, εδώ έχει υγρασία, δεν θα
στεγνώσει….», την ξαναβγάζει έξω και όλο κινείται σε αυτόν τον αποχαυνωτικό
ρυθμό της αδράνειας για οκτάωρα και δωδεκάωρα ενώ «κάνει σαν» να είναι χρήσιμος
για κάτι! Ο εργοδότης του καμαρώνει που τον βλέπει να μην κάθεται ποτέ. Με τον
ίδιο τρόπο δεν κάθεται να σκεφτεί ούτε η σκέψη του. Και αν το κάνει θα
γυροφέρνει αντικείμενα, θα τρελαίνεται στο εσωτερικό «μπλα, μπλα…»της, θα
τρομάζει και όλο θα συρρικνώνει το σώμα σε ένα ξεψυχισμένο ακόλουθό της.
Η ύπνωση έχει πάρει το πάνω χέρι… |
| photo gianpal333 |
