Παίρνει
συνέχεια τηλέφωνο για να ακούσει την φωνή του. Αυτή η κίνηση είναι αδιαχώριστη
από μια επιφάνεια εγγραφής. Δεν μπορεί να μην το κάνει. Όσο πιο πολύ το κάνει
για να δει αν υπάρχει κάποιος εκεί έξω
που να την αγαπάει χωρίς να τον νοιάζει η μύτη της, τόσο παγιδεύεται στην
επιφάνεια των πραγμάτων. Δεν θέλει να το κάνει αλλά το κάνει…
Η εγγραφή
είναι μια διπλή επένδυση του έξω-μέσα με ένα «ή» στη μέση. « Ή
αυτό, ή το άλλο…», «ή με θέλει ή δεν υπάρχω…». Τίποτα από τα δυο δεν ισχύει
αλλά παραμένει η επένδυση και των δυο επιλογών. Μένει ένα σκέτο «ή» σαν κραυγή.
Ένα «ή» αποστεωμένο διαστροφικά. Σαν οδοδείκτης που οδηγεί σε αδιέξοδο. Όταν
συναντάμε μια τέτοια διασταύρωση «ή» το ένα, «ή» το άλλο, τότε διαγράφονται και
τα δυο όπως επενδύονται και τα δυο. Τα απομεινάρια της διαγραφής και της
επένδυσης τα κουβαλάς πάνω σου σαν μισοτελειωμένο σενάριο που σε τραβάει πίσω,
στην κοιλιά του κήτους, στην κοιλιά του matrix. Τότε είναι που το σώμα βγάζει ένα σύμπτωμα
σεναρίου, μια συναισθηματική σκλήρυνση. Σκληραίνει η όψη του προσώπου,
χλομιάζει και η μύτη γίνεται σουβλερή μπροστά στον καθρέφτη. Τι να πιστέψει;
Αυτό που βλέπει ή αυτό που βλέπουν οι άλλοι; Η μύτη γίνεται και αυτή ένα σημείο
στην επιφάνεια του σώματος. Διογκωμένο ή μη. Η σκλήρυνση πολλαπλασιάζεται και
σε άλλες επιφάνειες που προεκτείνουν την μύτη. Τώρα ο γατούλης έχει βγάλει ένα
εξόγκωμα στην μύτη. Τρέχει τον γατούλη στον γιατρό. Έχει εγκλωβιστεί σε ένα
τετραγωνικό επιφάνειας, έχει γίνει όλη μια σουβλερή μύτη και ταυτόχρονα
σκέφτεται την μύτη του γατούλη που έχει ένα ύποπτο εξόγκωμα. Αυτές οι μύτες την
πάνε ασυνείδητα πίσω… σε άλλες εγγραφές επιφανειών «αχ, αυτή την μύτη να μην
είχες…» της έλεγε η μάνα της που είχε
ακριβώς την ίδια μύτη. Τρέχει πανικόβλητη στους «ψ» ξεθεωμένη από μια
παράξενη κούραση και εκείνοι της βάζουν επιπλέον ασκήσεις για το σπίτι, της
βάζουν να κάνει λίστες προτεραιοτήτων και ήδη παθαίνει σκλήρυνση συναισθημάτων
και μεταλλάσσεται σε ψυχαναγκαστική. Γίνεται το ακριβές αντίγραφο του «ψ» που
την κινεί σαν μαριονέτα και εδώ αρχίζουν οι πιο σοβαρές μεταλλάξεις.
Ποιον να πιστέψει; Τους ενσαρκώνει όλους. Τους
«σκοτώνει», και μπαίνει στη θέση των θέσεών τους. Γίνεται αυτό που δεν κολλάει.
Παρατηρεί ότι και η κολλητή της έχει παρόμοιο
θέμα με εκείνη. Εκτός από τη μύτη είναι πολύ παχιά και δεν κολλάει το μικρό
καλαίσθητο κεφάλι της με το υπόλοιπο σώμα όπως και της ίδιας.
«Τίποτα δεν
είναι ωραίο πάνω μου αφού υπάρχει αυτή η μύτη, το πάχος…» μουρμουρίζει μέσα από
τα δόντια. Η μύτη, όχι σαν μερικό αντικείμενο αλλά σαν επιφάνεια ή διαφάνεια
του κακού την στοιχειώνει. Μια μηχανή του κιμά (λιβιδινική τρέλα) τα κάνει όλα
κιμά. Επαναληπτικά αναπαράγει την ίδια τερατώδη παραμόρφωση που απορροφά ό,τι
έχει απομείνει από το σώμα. Η λιβιδινική
μηχανή κόβει και ράβει σημαίνουσες αλυσίδες όπως η μηχανή που κόβει φέτες τυρί
για τοστ ή ζαμπόν. Σιγά σιγά σκέφτεται μηχανικά, μιλάει μηχανικά μόνο για αυτή
την μύτη και μετατρέπεται σε μια μηχανική κούκλα που εκτελεί μηχανικές
κινήσεις. Το σημαίνον «μύτη» ίπταται μακριά από το σώμα και ταυτόχρονα ρουφάει
το σώμα στην δίνη του.
Την έχει
καβαλήσει η «μύτη» και ζει εκτός χρόνου και χώρου.  |
| photo gianpal333 |
