 |
| photo gianpal333 |
Δεν είναι η απόλαυση του πόνου (Lacan), αλλά ο πόνος σαν διαμεσολαβητής (mediator) στις
σχέσεις που συντηρεί σαδομαζοχιστικά μορφώματα εξουσίας. Παίρνεις το πονεμένο
κομμάτι σου και πας να σχετιστείς με τον άλλο μέσω αυτού του πόνου. Εκεί
ακριβώς που σε πόνεσαν. Παίζεις και ξαναπαίζεις απελπισμένα το παιχνίδι της
ματαίωσης. Παίζεις και ξαναπαίζεις με τον χρόνο αναμονής. Από μέσα βράζεις και
κοχλάζεις, γίνεσαι εκατό κιλά και απέξω είσαι μια λεπτή φέτα σολομού. Αρχίζει
να σε ελκύει ο πόνος, το μαρτύριο και το στεφάνι της δόξης που περιμένει τους
μάρτυρες για μεταθανάτια ανταμοιβή. Ζεις σε ένα θεατρικό σκηνικό και δεν ξέρεις
αν είσαι κομπάρσος ή ηθοποιός.
Ό,τι ξεφεύγει από τον πόνο δεν το
αντέχεις.
«Γιατί το χέρι τρέμει;»
«Γιατί είναι ζωντανό!»
«Γιατί τα νύχια σπάνε;»
«Γιατί είναι ζωντανά!»
Το ζωντανό σου φαντάζει νεκρό και
το νεκρό ζωντανό. Αυτή η οπτική ψευδαίσθηση γίνεται η πραγματικότητα που ζεις.
Δεν εμπιστεύεσαι τίποτα και σου μπαίνουν οδυνηρές ιδέες. Ο πόνος γίνεται ιδέα
και σε βασανίζει. Κλειδώνεις και διπλοκλειδώνεις. Ελέγχεις τα μάτια της
κουζίνας, τον απορροφητήρα, τα φώτα. Μαζεύεις από μέσα και τεντώνεις απέξω.
Φουσκώνεις και ό,τι σου συμβαίνει το κολλάς στην κακή σου μοίρα. Τα μάτια της
κουζίνας που δεν θυμάσαι τελικά αν τα έκλεισες ή όχι όσες φορές και αν τα
ελέγξεις θα γίνουν τα μάτια σου που διαχωρίζονται από το βλέμμα σου. Θα πηγαίνεις
στην παρέα σου και θα μιλάς για τα στραβά που σου συμβαίνουν, θα μένεις άυπνος
για να μην τα δεις σε μορφή εφιάλτη, θα ψάχνεις το ταίρι σου που θα έχει
περάσει ό,τι πέρασες και εσύ και αυτή η τρελή συμμετρία θα σου τρώει τη ζωή.
Αυτό που συρρικνώνεται μέσα μας από
πόνο μπορεί να πάρει διαστάσεις πυραμίδας… Όταν δεν υπάρχω, όταν πετάω από πάνω
μου εμένα σαν σκουπίδι, όταν με διαμελίζω σε μερικά αντικείμενα, τι μένει από
μένα για να συνδεθώ με τον άλλο;
Ένας πόνος δια δυο…