Ο Deleuze
έλεγε ότι αν υποκαταστήσεις την εικόνα
με ένα εκφερόμενο της αφαιρείς την
κίνηση. Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Έχουμε
γεμίσει εικόνες-δράσεις χωρίς καμία
κίνηση και η σύγχυση εικόνας/αντικειμένου
δεν αφήνει να ξεχωρίσεις ποιος είσαι,
τι κάνεις και που βρίσκεσαι.
Τρέχεις για να
καλύψεις τον νεκρό σου χρόνο με κάθε
λογής άσκηση και ασκητική που καταλήγει
σε όργια και αντί να τον αναστήσεις τον
νεκρό σου τον σκοτώνεις ξανά και ξανά.
Μετά, επειδή περνούν τα χρόνια, σε πιέζουν
για παιδάκια-κατοικίδια, να
συνεχίσεις κι εσύ μια γραμμή παραγωγής
αντί για μια γραμμή (ροή) επιθυμίας. Ποια
είναι τα διαστροφικά συμπτώματα
αντικειμένου στις μέρες μας;
Α)
τα παιδιά έρχονται πρώτα σαν «υψηλό
αντικείμενο» των γονιών τους με σκοπό
να τους σώσουν…και γίνονται πρόωρα οι
γονείς των γονιών τους.
Β)
οι μανάδες τους γίνονται οι Γυναίκες
με τα κρυφά αρχίδια που επενδύουν στην
εικόνα του παιδιού τους για να ξεμπλοκάρουν
την δική τους.
Γ)
οι μπαμπάδες τους γίνονται βρέφη που
διψάνε για βυζί αλλά δεν έχουν στύση
πέους ούτε στύση λόγου.
Όλοι είναι
κατατρεγμένοι από το Οιδιπόδειο πλέγμα
θανάτου και όχι από ένα απλό σύμπλεγμα.
Τους κυνηγάει μια παγωμένη
χρονοεικόνα-αναπαράσταση στον καθρέφτη.
Να συντηρήσουν ό,τι σφάλμα βρήκαν από
τις προηγούμενες γενιές, να το απαρνηθούν,
να το απωθήσουν και να το μεταφέρουν
τυφλά στις επόμενες γενιές. Το «παίρνουν
πάνω τους» το σφάλμα γιοί και κόρες, και
το δείχνουν εδώ κι εκεί κρύβοντάς το
ταυτόχρονα με εκλογικεύσεις και θεωρίες.
Αρρωσταίνουν από αυτό, πεθαίνουν από
αυτό και πάλι κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς
έγινε…
Η παγωμένη εικόνα
που τους στοιχειώνει δεν είναι μια
κρούστα που συντηρεί ένα νωπό τραύμα
που πρέπει να μείνει κατεψυγμένο για
να μην αποψυχθεί και πονέσει ή να μην
χαλάσει ή να μην βρωμίσει… Ακόμη και
μέσα στη ζωή του Freud
βρίσκουμε τα υπολείμματα αυτής της
μερικής απόψυξης που σχετίζονται με τα
κρυφά σφάλματα-παραστρατήματα του
πατέρα του. Τα κρυφά συμβάντα της ζωής
του Jacob
Freud,
που όλο και κάπου είχε πάρει το αυτί του
μικρού Freud,
τα συνέχισε και ο ίδιος...
Βλέπεις;
Δεν βλέπεις καν…
Ο Freud
υπέθεσε ότι θα κριθεί για τα κρίματά
του πατέρα του στη μέλλουσα κρίση για
πάντα! Πρέπει να τον σώσει επειγόντως!
«Πως;»
Με μια, τουλάχιστον,
κρίση άγχους ή κρίση πανικού, για να τον
λυπηθεί ο Θεούλης και να μην κριθεί ο
ίδιος για τα σφάλματα του πατέρα του.
Θα κριθεί βέβαια κι αυτός αλλά πιο
επιεικώς μια που δεν έζησε ποτέ με όλες
αυτές τις κρίσεις που τον βρήκαν στην
ζωή του. Ή θα τον σώσει εγκαταλείποντας
νωρίς τις ηδονές του σεξ και ψάχνοντας
την ασκητική του πνεύματος στην
ψυχανάλυση.
Έτσι όμως όπως
θα του έλεγε και ένας αναλυόμενος, «έβαλε
το ένα πόδι πάνω στον τοίχο, έβαλε και
το άλλο και έπεσε…»
 |
| photo gianpal333 |
