Πως
διεισδύει ο ένας στον άλλο χωρίς καν να
το σκεφτεί λιγουλάκι; Με τον φαλλό της
ενσυναίσθησης, των πληροφοριών, του
ελέγχου του χρόνου και των κινήσεων, με
βρεφικές αδηφάγες ανάγκες που μεταφράζονται
σε άπειρα «σ’αγαπώ» και κολλούν στο
στόμα σαν τσιρότα. Εδώ η Εύα προπορεύεται
ξυπόλητη στα αγγούρια μια που τον φαλλό
της γνώσης της ενσυναίσθησης τον έχει
ήδη πιο μακρύ. Η ευσεβής Εύα που έχει
Θεό πίσω της αλλά όχι άντρα, δίνει τα
παιδιά της στην εκκλησία για να μην τα
χάσει ποτέ και διαιωνίζει την ίδια
διαστροφική τριάδα για πάντα «μάνα με
το θεό και παιδί». Που αλλού έχει τον
φαλλό; Στο μάτι!(αυταρχικό, υπεροπτικό,
ψυχρό βλέμμα) που «κάνει
σαν» να βλέπει με
ενσυναίσθηση. Η λεγόμενη ενσυναίσθηση
είναι η πιο μεγάλη διαστροφή με σφραγίδα
Φιδιού κολοβού. Σου λέει ότι επιβάλλεται
να παίρνεις τη θέση του άλλου! Να γίνεσαι
ο άλλος, να μπαίνεις στο πετσί του, να
διεισδύεις στις σκέψεις του και όλα
αυτά με την ευλογία του Φιδιού/Θεού. Για
να πάμε λίγο στην Γένεση…
 |
| photo gianpal333 |
Α)Η
Εύα τρώει…(τρώγεται να του δοθεί για
να τον έχει)
Β)
Δίνει στον Αδάμ…(την παίρνει σαν
φαγώσιμο, την ξέρει ήδη)
Γ)
Ο Αδάμ την γνωρίζει σεξουαλικά.
Όταν
θα κληθεί ο άντρας να αφήσει τον πατέρα
και την μάνα του (το πολύτιμο Οιδιπόδειό
του) και να ενωθεί, να προσκολληθεί σε
μια σάρκα με την γυναίκα του, δηλαδή να
γίνει και πάλι άνθρωπος (Αδάμ/Εύα) και
όχι φαγώσιμο είδος, δεν ξέρει πώς να το
κάνει. Η ενσάρκωση διαρκώς του διαφεύγει.
Τι σημαίνει «οστό από τα οστά» και «σάρκα
από την σάρκα» που της είπε, δεν ξέρει.
Προτιμάει τώρα που την ξέρει ήδη
να την μάθει ακόμα καλύτερα. Απέξω και
ανακατωτά. Να ελέγχει τον χρόνο της, τις
κινήσεις της και αυτή του ανταποδίδει
το ίδιο. Έγιναν και οι δυο ίδιοι και
γαμιούνται χωρίς να αγαπιούνται αλλά
δεν τους πειράζει.
Όσο
όμως και να «κάνουν σαν»
να είναι Ένα δεν μπορούν να κάνουν Εμείς.
Τα αντικείμενα δεν μπορούν να κάνουν
Εμείς! Γι’αυτό μπαίνουν στο Εμείς
(λεωφορείο, κόμμα κτλ,) παίρνουν τη θέση
κάποιου άλλου, το σώμα του, το φύλο του,
χαπακώνονται και κοιμούνται βαριά χωρίς
όνειρα ή γίνονται αυτοκόλλητα σε μια
σύνθεση τερατώδη (μαμαδοκόρη, μαμαδομπαμπάς
κτλ,) ή γίνονται φορείς του Εμείς και
στο τέλος της γραμμής (αφετηρία-κέντρο-τερματικός
σταθμός) ξορκίζουν τον θάνατο των
αντικειμένων για να επαναληφθεί η ίδια
θανάσιμη διαδρομή. Και ενώ «κάνουν
σαν» να μην πεθαίνουν
με τίποτα το υποκείμενο «πεθαίνει» με
την βιβλική έννοια. Κοιμάται με τα μάτια
ορθάνοιχτα όλη μέρα, σωπαίνει, βουβαίνεται,
τρέμει όταν πάει να μιλήσει, είναι
εξόριστο και άστεγο αλλά είναι το μόνο
που θα ζήσει…όταν γεννηθεί…
Είναι
το μόνο που όντως βλέπει…τα τυφλά σημεία
του.
