Υπάρχει ένα χρέος ανάμεσα σε αγχιστεία και δεσμούς
αίματος. Μια αναπαράσταση που μπλοκάρει την επιθυμία. Γυρνάς από οικογενειακό
τραπέζι σε «οικογενειακές» εργασιακές σχέσεις και ο βραχνάς μεγαλώνει. Πνίγεσαι,
βήχεις, φτύνεις, αλλά μάλλον θα φταίει κάποια ίωση…Ό,τι κι αν κάνεις έχεις χρέη. Έχεις χρέος ως οισοφάγος να καταπιείς
όχι μόνο προσβολές αλλά και διεισδύσεις. Να καταπιείς διεισδυτικές εισβολές. Να
πετύχεις τον χαμό σου με μια πρωκτική αναπαραγωγή ένδοξων ερειπίων…Να πνιγείς
στα ρηχά, να γίνεις η σκιά ενός φαντασιακού φαλλού, να σε απολαύσουν οι
μανούλες και οι κάθε πατερούληδες (κομματικοί και μη) και όλα αυτά γιατί; Για
να εξ-ίσταται κάθε φορά και λίγο χρέος παραπάνω. Το χρέος λιμνάζει σε όγκους
οφειλής που πολλαπλασιάζονται προς τα μέσα. Θα σας το συνδέσω παραδόξως με τον
κατακλυσμό του Νώε. Πολλοί έχουν την αίσθηση ότι κατακλύζονται από λιμνάζοντα
ύδατα φόβου, τρόμου, θυμού και άγχη εγκατάλειψης. Είναι μια μαθητεία στον πόνο.
Να υφίστασαι κατακλυσμιαία αυτό που σε εξευτελίζει και σε συρρικνώνει σε ένα
«τίποτα» με μπόλικο καθόλου μέχρι να εξαφανισθείς, να πέσεις από τα ίδια σου τα
μάτια. Αυτός ο μαζοχισμός του υγρού πόνου, μια που καταναλώνουν αμέτρητα
χαρτομάντιλα, μετατρέπεται σε υγρή απάθεια αντί να μετατρέπεται σε υγρή κάβλα.
Υπάρχει βέβαια και το «υγρό βλέμμα» του Άλλου που τους σαγηνεύει…Ο κατακλυσμός
του Νώε είναι η κατακυρίευσή τους από τους δεσμούς αίματος της οικογένειάς τους
σε πολλαπλές εκδοχές οιδιπόδειου μύθου. Φτωχικού, σαπουνόπερας, μεσοαστικού ή
μη, όπως κι αν λέγεται ο ομφάλιος λώρος και ο πλακούντας που τους δένει άρρηκτα
με την ενόρμηση θανάτου, είναι σαν να πλέεις χωρίς σχεδία στα αφρισμένα κύματα
της ερυθράς θάλασσας. Αν ο ψυχαναλυτής δεν πιστεύει στην έξοδο από το βόλεμα του
συμπτώματος και από την οιδιπόδεια μέγγενη σε ομόκεντρους κύκλους «επιτυχιών»
σε δουλικά αξιώματα, κανείς αναλυόμενος δεν πρόκειται να ξεφύγει από την μήτρα
της Αιγύπτου. Θα τρέφει πάντα την υπερυψωμένη εικόνα που θα ήθελαν για αυτόν
και θα καίγεται σε κάθε ευκαιρία για να τα καταφέρει. Αυτό το Συμβολικό που σας
προσφέρεται είναι μια ακέφαλη ενόρμηση σε μορφή Γνώσης, χωρίς Φαντασιακό και με
μια παρανοϊκή λειτουργικότητα που περνιέται για Πραγματικό. Σας τεμαχίζουν, σας
ακρωτηριάζουν, σας βάζουν να χωράτε παντού και δεν είστε πουθενά και ενώ μιλάτε
δεν ακούγεστε! Όλα αυτά δεν είναι καθόλου αναίμακτα…
 |
| gianpal333 |
Το χρέος ρυθμίζει πια την
εικόνα του σώματος. Την ανταλλαγή του «πάνω-κάτω» και των αντιμεταθέσεών του.
Χύνεις δάκρυα αντί να χύνεις. Το μάτι γίνεται ο ορατός πόνος σου. Ο πόνος σου
σαν υπεραξία που το μάτι σου αποκομίζει. Αν το απόθεμά σου μετριέται σε δάκρυα
τότε αργά ή γρήγορα θα σε προλάβει ένας κατακλυσμός δακρύων. Δεν αποφορτίζεσαι
έτσι, όπως σου λένε οι ειδικοί των ψυχοθεραπειών. Ίσα-ίσα που φορτίζεσαι περισσότερο
και περνάς σε μια υπερδιέγερση που σε οδηγεί σε μια υπερδράση εξαντλητική. Να
μην κάνεις τίποτα, μια που όλο και κάποιος σε απολαμβάνει κανιβαλιστικά, και να
κουράζεσαι απίστευτα.
Γι’αυτό βλέπετε
συνέχεια να μιλάνε για μπεσαμέλ, τρούφες, γλυκά, ζαχαρωτά και ψητά στο φούρνο,
πίνοντας καφέ. Γιατί ανακαλούν συνεχώς την γεύση που δεν υπάρχει πια…Την
ανακαλούν φαντασιακά μια που πραγματικά δεν γεύονται τίποτα.
