«Όλα καλά;» «Μια χαρά…», λες με κατεβασμένα μούτρα.
Δεν ξέρεις πώς να την αγοράσεις την χαρά, πώς να επενδύσεις σε συναισθηματικές
δαπάνες που θα σου αποφέρουν χαρά. Κοιτάς τις καταθέσεις σου σε χαρά και
βλέπεις να σε ζώνει η καταραμένη φτώχεια. Έτσι η χαρά γίνεται απώλεια και
ξεπηδάει μια κανιβαλιστική ενορμητική ανάγκη για χαρά!
«Να χαρώ, να αγαπηθώ, να γαμηθώ επιτέλους…!» Η
φαντασιακή χαρά γίνεται εξουσία, δύναμη, αίτιο, σκοπός! Το σημείο αναφοράς της
γίνεται τερατώδες σημείο και σου τρώει τη ζωή. Βυθίζεσαι σε τεχνητές επιφάνειες
που σου δίνουν χαρά και ηδονή…αλλά και πάλι δεν παίρνεις χαρά, δεν έχεις στάλα
χαράς…Το φωνάζει το πρόσωπό σου. Σαν να είσαι παρκαρισμένος σ’έναν μεθοριακό σταθμό χωρίς προορισμό ή να πήζεις
στην κίνηση της λεωφόρου όπου όλα τα αμάξια είναι ακίνητα με αναμμένες τις
μηχανές και δεν πάνε πουθενά.
Τέρμα η βενζίνη της χαράς…Τέρμα τα παλιά μας
δίφραγκα. Χωρίς επιθυμία, χαρά, αγάπη και πίστη που να πας;! Μεταξύ απάθειας
και αδράνειας σε γιορτινά τραπέζια δεν αναρωτιέσαι «τι συμβαίνει», ή «που
είμαι» μήπως και φτάσεις αλαφιασμένος μέσα από πανικούς, άγχη, μανίες,
καταθλίψεις, σε ένα τρεμάμενο αλλά ηχηρό
«ποιος
είμαι;!». Σε θολώνει και σε κατατρέχει η παραμικρή είδηση που στην
παρουσιάζουν καταστροφικά στα μέσα μαζικής εξημέρωσης. Ένα ψιλόβροχο φαίνεται σαν κατακλυσμός και μια ξαφνική
λιακάδα σαν ύποπτος καύσωνας μέσα στον χειμώνα. Ο ιδρώτας τρέχει στην πλάτη σου
καθώς υπάκουα κάθεσαι δεμένος στον πάτο
της σπηλιάς σου ελπίζοντας για μια καλύτερη χρονιά.
Καλή χρονιά χωρίς αλυσίδες σκλαβιάς, σημαίνουσες ή
μη…!
 |
| photo gianpal333 |
