Ένα ενήλικο κοριτσάκι
μπουσουλάει σαν μωρό. Βέβαια για να μπουσουλήσεις, είσαι «στα τέσσερα»! Φοβάται
να πάρει τα μέσα μαζικής μεταφοράς προς άγνωστη κατεύθυνση. Όταν ανοίγει
απότομα η πόρτα του λεωφορείου και βλέπει τους επιβάτες να είναι «ο ένας πάνω
στον άλλο» τρέμει και έχει ταχυκαρδία! Αυτή η σκηνή της θολώνει το βλέμμα και μια μαύρη δίνη την
ρουφάεaι προς το πάτωμα. Την κάνει «ένα» με την γη.
Πήγε στον ειδικό.
Έμεινε ένα πεντάλεπτο και πήρε την διάγνωση «αγοραφοβία». Της παγιώνουν το
σύμπτωμα. Το ταριχεύουν σαν μούμια στον χώρο και στον χρόνο, εξαλείφουν τα ίχνη
του εγκλήματος και την προτρέπουν να
ταυτιστεί μαζί του και να γίνει λειτουργική.
«Ποιος, τι, πως, πότε;!, Θυμήσου!»
«Κανείς…» λέει το
κοριτσάκι.
Η ανάκριση συνεχίζεται
και το να προσπαθείς να θυμηθείς είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξεχάσεις!
Εδώ όμως αρχίζουν τα
πονηρά κόλπα, με την διάγνωση. «Είσαι αγοραφοβική, πάσχεις από αγοραφοβία!».
Σου λένε κάτι που δεν σημαίνει τίποτα απολύτως. Το απομονώνουν από εσένα. Το
παίρνουν σαν προϊόν μέσω διάγνωσης. Σου το ξαναδίνουν πίσω με ένα πλεόνασμα
άγχους: «Και τι θα κάνεις τώρα; Θα ζεις σαν ανάπηρη, δεν θα μπαίνεις σε
λεωφορεία, δεν θα μπορείς να πας πουθενά!»,
«Παναγία μου!» φωνάζει
το κοριτσάκι «τι συμφορά με βρήκε!».
Σε τρομάζουν τόσο που
σκέφτεσαι την κατάρα του Θεού, την άτιμη την Τύχη, την πουτάνα τη ζωή, και
αποσύρεις κάθε επιθυμία από οτιδήποτε γιατί έχεις αυτό! Σου δίνουν χάπια που σε
στέλνουν στο κρεβάτι σου τουλάχιστον για δωδεκάωρα ύπνου, χωρίς όρεξη, χωρίς
ερωτική επιθυμία, για να αντέξεις την διάγνωση και να ζήσεις μαζί της. Θυμάσαι
ό,τι σου είπαν να θυμηθείς «φταίει που δεν το πρόλαβες, φταίει που…»
Σε μαθαίνουν να φοβάσαι τις συμπτώσεις! Να μην
αφήνεις τίποτα πια στο τυχαίο συμβάν και στα «παιχνίδια» της ζωής για να μην σε
βρει και άλλο κακό. Μια θρησκευτική πρόληψη σε κατατρέχει και εσύ την περνάς
για επιστήμη!
Το χειρότερο είναι ότι
βάζεις τέρμα στην επιθυμία με την διάγνωση. Η σκέψη σου κολλάει σε αυτό.
Τρελαίνεσαι με αυτό. Έχεις απενσαρκωθεί από εσένα. Έχεις γίνει αυτό! Γίνεσαι η
«αγοραφοβία» σου!, ενώ πριν ήσουν απλώς ένα ενήλικο κοριτσάκι που φοβόταν…Τώρα
θέλεις κι εσύ να απαλλαγείς από την επιθυμία να εξερευνήσεις το τοπίο. Σε
έκαναν να θεωρείς ανυπόφορη την επιθυμία και να νιώθεις ασφάλεια στη διάγνωση!
Όπου να’ναι τα αντανακλαστικά σου θα κάνουν ρομποτικές κινήσεις και οι ειδικοί
θα το θεωρούν πρόοδο.
Θα χτυπάει το καμπανάκι και θα βγαίνεις
διάλειμμα, θα χτυπάει το καμπανάκι και θα μπαίνεις στην τάξη με σταυρωμένα
χεράκια, θα χτυπάει το καμπανάκι και θα τρως, θα χτυπάει το καμπανάκι και θα
σου τρέχουν τα σάλια, θα χτυπάει το καμπανάκι και θα έχεις γίνει εσύ
το καμπανάκι που το χτυπάνε…!  |
| photo gianpal333 |
