Κάτι που
είδες ξαφνικά ή που άκουσες, ένα ξύπνημα της ασυνείδητης εικόνας του οπτικού
ασυνειδήτου προκαλεί το πρώτο σοκ.
Ένα αγοράκι
έχει ακροφοβία και όχι υψοφοβία. Αν βρεθεί στην άκρη στο χαντάκι είναι σίγουρος
ότι θα πέσει μέσα. Θυμάται όταν ήταν πιο μικρός να τρέχει προς την παραλία και
την τσιρίδα της μάνας του να τον σταματά. Αυτή την τσιρίδα την πήρε όλη μέσα
του. Αυτό ήταν! Κατάπιε την ένταση της φωνής της, τον τρόμο, την φρικαρισμένη
εικόνα της και την αναπαράγει μέσα του με την αναπαράσταση της τρομακτικής
παραλίας…
Ένα κοριτσάκι βλέπει από πολύ μικρό την γιαγιά
του να σκουπίζει τις αυλές, την μάνα του να μαγειρεύει, να πλένει, να καθαρίζει
το ήδη καθαρό σπίτι ξανά και ξανά, τον πατέρα του πότε να κατεβάζει ελιές και
πότε να κάθεται στον καφενέ του χωριού και όλους μαζί να τρώνε τις Κυριακές στα
σόγια και τρελαίνεται! «Είναι τρελό!» φωνάζει. «Τρώνε, δουλεύουν, καθαρίζουν,
πότε στον καφενέ και πότε στα σόγια, κάνουν παιδιά και μετά πεθαίνουν. Είναι
τρελό!» Την ακούνε να μονολογεί και την περνούν αυτοί για τρελή.
Αυτό κι αν
είναι σοκ!
 |
| photo gianpal333 |
Της λένε πως
πρέπει να ζει. Σπουδές, γάμος, παιδιά κτλ., και ας μην είναι η ίδια μέσα σ’όλα
αυτά. Ας κρύβεται μέσα στα «ρήματα» των άλλων. Ας είναι ημι-ζωντανή,
ημι-λιπόθυμη, ημι-πεθαμένη. Ας είναι, και τι μ’αυτό; Τότε είναι που αγωνιά. Την
τυλίγει ένα αίσθημα θανάτου.
«Φοβάσαι τον
θάνατο» της λένε.
«Φοβάται
αυτούς που είναι ήδη νεκροί. Τον δικό τους θάνατο φοβάται που της στραγγίζει
την ζωή…». Αυτή είναι η αλήθεια. Η αγωνία από μπροστά, ο φόβος του θανάτου τους
από πίσω. Και το αγοράκι και το κοριτσάκι χωράνε μέσα στα τραυματικά συμπτώματά
τους ή κάνουν τα τραύματα συμπτώματα και τα κρύβουν κάπου στο σώμα τους. Απέξω
φαίνεται μόνο ένα διάχυτο άγχος. Αγχώνονται για το τίποτα. Τότε είναι που πλακώνουν
οι «ψ» και πάνε να εξολοθρεύσουν το άγχος και μαζί με αυτό και το ίχνος
εντοπισμού του υποκειμένου του ασυνειδήτου. Το σύμπτωμα αυτών των παιδιών,
μαζί με τόσα άλλα, είναι η δική τους στρεβλή και κακοχαραγμένη «γραμμή
διαφυγής» από τους νεκροζώντανους ενήλικες με το «όλα καλά!» στα χείλη τους. Αν
όμως οι αετονύχηδες των «ψ» καταστρέψουν την «γραμμή», την ρίξουν στον λήθαργο
με φάρμακα, ή προσπαθήσουν να την «ισιώσουν» με καταναγκαστικά μέτρα, για να
την συμβιβάσουν με τις δικές τους γραμμές επιστροφής στο matrix του φόβου, τότε θολώνουν τα νερά και
τα παιδάκια ξεχνούν γιατί είχαν χαράξει αυτή την γραμμή. Ξεχνούν την διαφυγή.
Ξεχνούν και την έξοδο! Αν συμβιβαστείς
με το σύμπτωμά σου, «τι να κάνουμε, συμβαίνουν αυτά..» σου λένε οι φαρμακόγλωσσες,
τότε επωμίζεσαι και το πτώμα του Άλλου πάνω σου και αρρωσταίνεις με την δική
του αρρώστια που στην μεταβιβάζει.
Η αρρώστια
λέγεται «ανοσία στην σκλαβιά»
