Με αυτό το
τέχνασμα η επιθυμία γίνεται ανάγκη! Κρατάς λίγα χρήσιμα όργανα και
ακρωτηριάζεις τα υπόλοιπα.
«Πτυχίο,
μεταπτυχιακό;»
Άκυρο, δεν
μετράει πια, τα έχουν όλοι. Πας για πιο πάνω. Διδακτορικά και βάλε. Ό,τι και να
αποκτήσεις τρώει «άκυρο» και είσαι πάλι στο μηδέν. Για να έχεις κάποια αξία
χρήσης με όλα αυτά κάνεις δουλειές του ποδαριού. Σκέφτεσαι όπως όλοι. Πως θα
βγάλεις περισσότερο κέρδος με την λιγότερη χασούρα. Σκέφτεσαι πόσο κοστίζεις
στην αγορά και χάνεις εσένα. Ο Lyotard αναφέρει τον Αλκιβιάδη που δίνεται στον Σωκράτη για να
απολαύσει την νιότη και την ομορφιά του και ποντάρει να του δώσει σαν
αντάλλαγμα την σοφία του. Μόνο που όλες αυτές οι ενορμητικές ανταλλαγές δεν
ανταλλάσσουν τίποτα. Το αποτέλεσμα βγαίνει μηδενικό και άντε πάλι από την αρχή!
Απλά συνηθίζεις να ανακυκλώνεσαι πότε στο minimum και πότε στο maximum και να ξαναμπαίνεις στην αγορά των
σχέσεων με νέο ανταλλάξιμο προϊόν. Μετά επειδή κουράζεσαι από την κούραση αυτού
του «τίποτα» και του «μπορείς!» αντιδράς παιδιάστικα. Δεν σκέφτεσαι πια. Μόνο
αντιδράς ή πέφτεις σε αδράνεια. Αν πάει μακριά η βαλίτσα με αυτό το αδιέξοδο
«μπορείς!» να καείς κι άλλο, τότε γίνεσαι ο ίδιος το μέσον για να πετύχεις τον
σκοπό σου. Έτσι έρχονται τα ισοδύναμα.
«Να γίνω
αυτό ή αυτό;»
Και οι
αμφιβολίες που σε ακινητοποιούν,
«και αν γίνω
αυτό και μετά δεν μ’αρέσει;»
Ό,τι κι αν
κόβεις ή ράβεις για να χωρέσεις μέσα του δεν είναι στα μέτρα σου. Δεν είσαι εσύ
αυτό το «πράγμα» που σου λένε ότι θα έπρεπε να γίνεις. Και όλο αδυνατίζεις για
να χωράς παντού. Αδυνατίζεις ακόμα και όταν παχαίνεις.
«Τι θέλεις
τελικά;» σου λένε.
Δεν θέλεις
τίποτα γιατί το «θέλω» έγινε κι αυτό ανάγκη!
 |
| photo gianpal333 |
