 |
| φωτο gianpal333 |
«Οι άλλοι μπαίνουν
μέσα μου…». Ακούτε σ΄αυτή την φράση το
κάλεσμα της μήτρας; Το κάλεσμα είναι
υπόκωφο και συγχρόνως εκκωφαντικό. Αν
δεν το ακούτε ίσως σας έχει ήδη καταπιεί
μια μήτρα με ομφάλιο λώρο και ατροφικό
πλακούντα. Η ενοχή κουβαλάει στην ουρά
της τον ομφάλιο λώρο της αλλά δεν έχει
ομφάλια τομή για να αρχίσει να έχει και
σωματικό σχήμα. Γέρνει μονόπαντα. Είναι
ξινή, σαδιστική και σαγηνευτική. Αν
είσαι ένοχος την βγάζεις καθαρή. Μαθαίνεις
να παθαίνεις και δεν πιστεύεις πια στην
έξοδο από τα βάσανα και τον πόνο σου.
Φτιάχνεις τις δικές σου μήτρες και
μπαίνεις μέσα τους. Αυτός ο ομφάλιος
λώρος της ενοχής, όπως το περιλαίμιο
στα σκυλάκια, μπορεί να γίνει η διαδυκτιακή
σου σύνδεση, η ομάδα, το κόμμα, η θρησκευτική
ή ψυχοθεραπευτική σέκτα, η οικογένεια
που εξ-ίσταται με οιδιπόδεια συμπλέγματα
στον εργασιακό σου χώρο, η σχέση σου που
αναπαριστά έναν δικέφαλο μαμαδομπαμπά
που κάτι σου θυμίζει, η δουλειά του
ποδαριού που γίνεται δουλεία, μπορεί
να γίνει ακόμα κι αυτό το σπαρακτικό
κλάμα που αναβλύζει από τα μάτια σαν
λεπτή μύξα και κυλάει στα μάγουλα ενώ
στην πραγματικότητα κλαίνε τα αυτιά!
«Κλαίνε τα
αυτιά;»
«Δεν το ήξερες;
Ιδρώνουν από ντροπή και κλαίνε από
ενοχή»
«Οι άλλοι μπαίνουν
από τα αυτιά;»
Η δίοδος είναι
στενή αλλά πάντα ανοιχτή στο να σας
χύσουν από τα αυτιά υπερεγωτικά μοντελάκια
σωστής δυαδικότητας. Σας χύνουν ανήκουστες
εντολές για να είστε υπάκουοι και
συμβατοί ως προς το σφάλμα και την
συνενοχή. Ένα σφιγμένο χαμόγελο
κυρά-δασκάλας με σαδιστικό επίχρισμα
καλοσύνης προβάλλει στα παιδάκια τόνους
ενοχής. Το ενήλικο παιδάκι παίρνει
αγκαλίτσα την ενοχή γιατί φοβάται τις
αστραπές και τους κεραυνούς στην έρημο
του Πραγματικού και κάτω από τα πουπουλένια
του σκεπάσματα μαλ(θ)ακίζεται…
Ξεχειλώνεις
κι εσύ τον πόνο σου για το κακό που σε
βρήκε ενώ ήσουν τόσο αθώα ένοχος και
υπάκουος και τα ρίχνεις στην κακή σου
μοίρα. Γίνεσαι ακόλουθος ενός υπερτροφικού
Εγώ-Εμείς(αδιαφοροποίητου) και σκοτώνεις
το υποκείμενο του ασυνειδήτου που δεν
έχει καν γεννηθεί στον λόγο. Σου διαφεύγει
η ζωή και σου φέρνει εμετό η επιβίωση.
Τώρα δεν ακούς τίποτα πια. Η ακουστική
οδός έχει φράξει από θυμό και ενοχή και
ξεφυσά βγάζοντας ατμούς από τα αυτιά.
«Με γαμάνε από
τα αυτιά. Αυτό είναι!»
«Ναι, Αλίκη. Αυτό
είναι!»
