 |
| φωτο gianpal333 |
«Ωραία
παπούτσια για χορό! Είπε ο γερο-στρατιώτης. Γίνονται ένα με τα πόδια σου όταν
χορεύεις! Και χτύπησε μαλακά το χέρι του στις σόλες…»
Η σεξουαλική
διαφορά είναι το Πραγματικό του σώματος αλλά ποιος πραγματικά το βλέπει; Ο Freud από τον πατέρα που σφάλλει πέρασε
στην ενοχή του γιού με το οιδιπόδειο κάνοντας ένα άλμα στο κενό… Το οιδιπόδειο
είναι η μήτρα-καταφύγιο του Freud. H αποπλάνηση του
σαγηνευτή ενηλίκου αθωώνεται και το παιδί είναι το μόνο που φταίει. Ο ίδιος ως
γιός δεν ξέρει τίποτα για την κηλίδα της ενοχής στο μέτωπό του. Το μάτι του
τυφλώνεται από την υπερβολική έκθεση στον μύθο του Οιδίποδα και προσπερνά ό,τι
«βγάζει μάτι». Ο Οιδίποδας συνδέεται α)
με μια παιδοκτονία. Πρώτα «σκοτώνουν» ένα παιδί! β) με μια πατροκτονία γ)
με μια αιμομιξία και δ) με μια
αυτοκτονία της Ιοκάστης και ένα ακρωτηριασμό του Οιδίποδα. Βγάζει κυριολεκτικά
τα μάτια του αφού είδε κατάματα αυτό που «βγάζει μάτι…»
«…και η Κάρεν δεν κρατήθηκε. Έκανε δυο τρία
βήματα, αλλά με το που άρχισε, τα πόδια της συνέχισαν να χορεύουν. Λες και το
αποφάσισαν από μόνα τους τα παπούτσια…»
Ο Freud είναι ο ίδιος ο Δον Ζουάν αν και δεν
είχε ερωτικές κατακτήσεις. Κάνει όμως συλλογές από αγάλματα παγανιστικών
θεοτήτων, συλλέγει μανιτάρια που
μοιάζουν με βάθρα θεοτήτων και απατάει τον Γιαχβέ, τον Θεό των προγόνων του,
και όχι την γυναίκα του. Ο Lacan αναδιπλασιάζει τον Freud ενώ θεωρεί ότι «επιστρέφει σ’αυτόν».
Τα αγάλματα που συλλέγει είναι, κατά την γνώμη μου, τα «Ονόματα-του-Πατέρα» και
το κεντρικό είδωλο, που μαρκάρει τον τόπο της απόλαυσης και όχι της επιθυμίας,
είναι το «μικρό αντικείμενο α». Ο Freud τρώει με καλεσμένους αγάλματα στο
τραπέζι του και ο Lacan μιλάει για το άγαλμα μέσα μας. Κάπου εδώ βλέπω να μεταδίδεται το σφάλμα
από τον πατέρα στον γιό της ψυχανάλυσης…
Γεμίσαμε «αγαλματίδια-φετίχ» που τα κουβαλάμε
στο τσεπάκι μας για κάθε χρήση και μαλακία. Δεν αρκεί το αναιμικό «όχι» ενός
μαμαδομπαμπά για να μην τρώμε τα παιδάκια σαν κανίβαλοι και να μην τα ωθούμε σε
θυσίες και ολοκαυτώματα. Το σφάλμα είναι ότι στον τόπο της επιθυμίας λιμνάζει η
απόλαυση του πόνου και στον τόπο της μεταβιβαστικής αγάπης λιμνάζει η
μεταβιβαστική μετάσταση σφαλμάτων από γενιά σε γενιά που εξ-ίστανται σε
καρκινώματα. Η διαστροφική αλυσίδα τρέφεται με πλεόνασμα μελαγχολικής
νοσταλγίας, με μια κλαίουσα ιτιά δίπλα από την φάτνη του Χριστού, και με το
άψογο μακιγιάζ μιας ξηρής επιδερμίδας με
μαύρα στίγματα και νεκρά κύτταρα που, αν και είναι προσωπείο, προσποιείται το
λαμπερό πρόσωπο των γιορτών. Όμως παρόλο το λούστρο, τους κορσέδες, και τους
«…τα
παπούτσια μπήκαν σ΄ένα ντουλάπι του σπιτιού, όμως η Κάρεν δεν άντεχε, κι όλο
άνοιγε να τα κοιτάξει…»
(απόσπασμα από το βιβλίο της Σώτης Γρίβα
«Κόκκινα παπούτσ(i)α» που εκδίδεται
το ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2016)
