H εσωτερική
διαρρύθμιση του χώρου είχε σχήμα ομόκεντρων κύκλων. Ο μεγάλος κύκλος ήταν η
Βαβέλ, ο μεσαίος τα στρατόπεδα και εντός του ο μικρότερος ήταν τα κελιά των
Κρατουμένων. Τα κελιά είχαν κλειστό σύστημα παρακολούθησης, κλειδιά, κλειδαριές
και σύρτες.
«Απαγορεύεται
η έκπληξη!» έγραφε η επιγραφή πάνω από κάθε κελί σαν υπόδειξη στάσεων
σεξ σε μπουρδέλο. Αν το ανέλυες θα έμενες με την επιγραφή στο χέρι να σου
βγάζει όλο καινούργια σημαίνοντα χωρίς κανένα νόημα. Αυτό που καταλάβαιναν όλοι
ήταν ότι δεν μπορούσαν να απατήσουν το μπουρδέλο τους. Δεν μπορούσαν να
πετάξουν το κλειδί που κάπου το έβαλαν και το ξέχασαν, ίσως σε κάποια τρύπια
τσέπη, δεν μπορούσαν να… Κάθε ρήξη, κάθε ράγισμα της κλειδαριάς, κάθε κλωτσιά
στο κούφωμα της πόρτας θα έφερνε την Παρανοϊκή Πρόληψη Υγείας στο κεφάλι τους
και θα άρχιζαν τα ζόρικα. Πονάς εδώ…πονάς εκεί…γιατί δεν έκανες την τάδε και
την τάδε εξέταση…και μια σωρεία από απειλές και τιμωρίες που θα τους έκοβε και
τον ύπνο. Το μόνο που τους είχε απομείνει…
Όταν είχαν
αυπνίες μπορούσαν βέβαια να κόβουν βόλτες στον αυλόγυρο, κάτι σαν μεγάλο
μπαλκόνι, έξω από κάθε κελί. Άναβαν κανένα ηλεκτρονικό τσιγάρο, τράβαγαν καμιά
τζούρα και ξανάμπαιναν από μόνοι τους σε λίγο στο κελί τους. Μέσα στα κελιά
νιαούριζαν ή γαύγιζαν σκυλόγατα. Τα είχαν πάρει αναγκαστικά υπό την προστασία
τους γιατί δεν έπρεπε να είναι μόνοι τους. Μπορεί να τους έμπαινε καμιά τρελή
ιδέα να πηδήξουν από το μπαλκόνι στο βαθύ κενό. Ενώ αν είχαν τα σκυλόγατα ούτε
γάτα, ούτε ζημιά. Θα τα τάιζαν, θα τα πότιζαν, θα τα έβγαζαν έξω για τις
ανάγκες τους και δεν θα μπορούσαν δικαιολογημένα να φύγουν.
«Που
να πάνε τα πεθαμένα και να αφήσουν πίσω τα ζωντανά τους;»
 |
| photo gianpal333 |
Γύρω από τον
αστράγαλο είχαν αλυσίδα με βαρίδια. Ο κρίκος της αλυσίδας έσφιγγε τον αστράγαλο
του κάθε Κρατούμενου. Εκτός από τα σκυλόγατα τους κρατούσε έγκλειστους και ο
θαυμασμός προς τις αλυσίδες τους. «Από τι υλικό είναι φτιαγμένη η δική σου;»,
«η δική μου είναι από λευκόχρυσο…». Θαύμαζαν και τα προϊόντα τους «εγώ έχω κάτι
παιδιά μαλάματα…», «που να δεις τα δικά μου…ήσυχα…αθόρυβα…». Οι έφηβες κόρες είχαν τις λιγότερες
ελευθερίες και τα περισσότερα παιχνίδια. Έπρεπε να ανεβάζουν «ιστορίες» από τα
κελιά τους σε εφαρμογές του διαδικτύου με προσθήκη φατσούλες για να δείχνουν
έντονα συναισθήματα. Οι φατσούλες κλαίνε, γελάνε και κλείνουν ματάκια. Ό,τι
κάνουν και δεν κάνουν πρέπει να ανεβαίνει σε real time. Αν έφαγαν, αν έβηξαν, αν κάπνισαν
πρέπει να το δείξουν με σχετικά βίντεο που τα αναπαριστούν όπως ακριβώς έγιναν.
Αν κάποια κατεβάσει καμιά τρελή ιδέα όπως να φορέσουν πιτζάμες και να ξαπλώσουν
έξω από καμιά πολυκατοικία εντός του στρατοπέδου θα γίνει άμεσα πράξη. Θα γίνει
μόδα, θα γίνει Νόμος και θα ισχύει για όλες. Όποια δεν το κάνει θα είναι σνομπ,
ψωνάρα, κτλ. Θα ανεβάσουν σχετικό βίντεο για αυτήν και δεν θα την ξανακάνουν
παρέα.
Μερικοί
Κρατούμενοι σκέφτηκαν να πεθάνουν στ’αλήθεια. Ήταν όμως τσάμπα κόπος. Ακόμα και
αν πέθαιναν δεν θα την γλίτωναν γιατί θα πέθαιναν εκεί μέσα στο κελί τους και
όχι έξω από το στρατόπεδο. Μερικοί άλλοι σκέφτηκαν να έσπαγαν την αλυσίδα τους.
Ήταν όμως τσάμπα κόπος. Πως θα ζούσαν στο άγνωστο χωρίς αλυσίδες και σκυλόγατα;
Θα έφτιαχναν σίγουρα μια άλλη αλυσίδα. Πιο ανθεκτική αυτή τη φορά. Θα την
ξαναέσφιγγαν γύρω από τον αστράγαλο και θα την έλεγαν: «φόβο θανάτου».
