«Μα η αγάπη μας δεν είναι θάλασσα, δεν είναι
πλοίο…εμείς το φτιάξαμε και το
ελέγχουμε το ενυδρείο» (Τζίμης Πανούσης)
Του έρωτα η
φουσκάλα είναι ένα ετοιμόρροπο Εγώ, ένα ετοιμόρροπο Εσύ και ένα αντικείμενο στη
μέση για να παίζουνε και να στηρίζουν την φουσκάλα του ενυδρείου τους. Ακριβώς
όπως τα λέει ο Τζιμάκος… Για να το δούμε και ψυχαναλυτικά. Ένας νέος μαζοχισμός
ξαναμοντάρει την εικόνα του πατέρα στην εικόνα της μητέρας που παίρνει τον Νόμο
στα χέρια της «ό,τι πεις εσύ αφεντικό!...». Η αναπαράσταση της εκδίκησης του
«γελοίου» εμφανίζεται σε σαδιστική μορφή. Σαδιστής και μαζοχιστής
σφιχταγκαλιασμένοι ψευτοζούν στην κοιλιά του ενυδρείου σε μια αιμομικτική
προγεννητική σεξουαλικότητα γεμάτη στοργή και προδέρμ.
 |
| photo gianpal333 |
Ο G.Deleuze αναφέρει ότι ο πραγματικός R.S.Masoch (που δεν είχε σχέση με τον
μαζοχισμό) σαν παιδί κρυβόταν στη ντουλάπα με τις γούνες και κατασκόπευε τις
κινήσεις της θείας του. Το «κρύβομαι», το «μάτι στην κλειδαρότρυπα», το αδηφάγο
κήτος με την γούνα-περίβλημα, ίσως να σας θυμίζουν κάτι πολύ οικείο. Τα
τελετουργικά της αναστολής και της αναμονής. Κρύβομαι και παίρνω
μάτι…στο μικρό μου ενυδρείο… Για να συντηρηθεί το ενυδρείο και να εξαπλωθεί σε
παραγωγή ενυδρείων χρειάζεται ένα Νόμο υποταγής και μια σειρά από κανόνες
σύμβασης που θα ενισχύουν την υποταγή. Όλα υπό συνθήκες και με ρήτρες
συμβάσεων. Ανάμεσα στο ένα και στο άλλο παθητικό μέλος της σύμβασης υπάρχουν τα
σύνεργα του βασανισμού τους. Ο σαδιστής διαχειρίζεται εργαλειακά με τόνους Υπερεγώ
τον μαζοχιστή του και ο μαζοχιστής υπερευαίσθητος και ενοχικός λατρεύει και
υπακούει. Μια παγανιστική μελαγχολική φαντασίωση τους κρατάει μαζί στον πόνο
της έλλειψης και όχι στην χαρά της επιθυμίας.
Ο
τεμαχισμός, οι ερωτικές τεχνικές, τα δαγκώματα, τα μελανά σημάδια, τα
ξεφτιλίσματα, ανθούν εκεί που δεν υπάρχει το «όλος», «όλη» της αγάπης. Έτσι
γινόμαστε «όλες ένα μάτσο βιόλες, σας
βαρέθηκε η ψυχή μου, καρκινάκια του
πλανήτη, σκατοκαργιόλες…» (Τζίμης Πανούσης)
Γειά σου
Τζιμάκο μερακλή!!
