Μια έφηβη
που νιώθει κάτι σαν πόνο που μετατοπίζεται από τον αυχένα στο στήθος και
κατεβαίνει προς την κοιλιά για να της χαλάσει εντελώς την διάθεση πάσχει από το
σύνδρομο της κολλητής. Η κολλητή της γίνεται βδέλλα, βαμπίρ και της ρουφάει την
κάθε στιγμή που χρειάζεται ενέργεια για να είναι ο εαυτός της.
«Τι κάνεις
σήμερα; Τι θα κάνεις μετά, τι θα κάνεις το σαββατοκύριακο, πότε θα κανονίσουμε
να βγούμε, γιατί μίλησες στην τάδε και στον τάδε, κάτσε μαζί μου στο θρανίο,
γιατί δεν ανέβασες βιντεάκι με τα γενέθλια μου…»
Τα ερωτήματα
διαδέχονται το ένα το άλλο και τα παράπονα δεν έχουν τελειωμό. Πρέπει να την
ευχαριστήσει, να της προσφέρει τον εαυτό της για να σταματήσει την κλάψα αλλά
τότε δεν θα είναι πια αυτή! Όταν πρέπει να προσφερθείς στο πιάτο για να σε
αγαπήσουν έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση προς την συρρίκνωσή σου. Έχει
αρχίσει η άρνηση που διαιωνίζει την άρνηση «δεν με αγαπάει κανείς…», «δεν θα με αγαπήσει
κανείς…» που της τρώει το μυαλό και την καρδιά. Δεν μπορεί να πει
«όχι!» γιατί δεν θα είναι το καλό κορίτσι που δεν πληγώνει ποτέ τους άλλους
όπως την έμαθαν να είναι αλλά ούτε μπορεί να πει «ναι». Φοράει ένα γλυκό
χαμόγελο απελπισίας και σταυρώνει τα χέρια της αμήχανα στους μηρούς της.
«Θα με πας
μέχρι το σπίτι μου;»
Το σπίτι της
κολλητής απέχει δυο λεπτά από το σχολείο αλλά πρέπει να την πάει. Αυτά τα
«πρέπει» να θυσιαστείς για να σε αγαπούν, να μην μείνεις μόνη σου, να έχεις
κολλητές κτλ, την αγχώνουν υπερβολικά. Αφού δεν μπορεί να πει «όχι!» και να μην
δεθεί με χίλιες ενοχές που την δηλητηριάζουν σαν φίδια επινοεί δικαιολογίες που
την κάνουν χάλια «έχω μαθήματα, φροντιστήριο, δεν με αφήνουν οι γονείς μου…»
και επιμηκύνουν την σκλαβιά της στον βωμό του Άλλου. Πίσω από την κολλητή
κρύβεται το αγόρι που δεν έχει και το φαντασιώνεται σαν ένα δίδυμο του μπαμπά
της, κρύβεται η μαμά της που μοιάζει σε όλα με την κολλητή της και κρύβεται και
η ίδια πότε σαν μαμά και πότε σαν παιδάκι που εκτελεί εντολές της κολλητής. Το
μπέρδεμα την ακινητοποιεί. Δεν διαβάζει, δεν παίρνει καλούς βαθμούς και οι
γονείς ανησυχούν που το παιδάκι τους δεν είναι ένας τέλειος μηχανισμός που δρα
για να αποφέρει οφέλη για το μέλλον του. Τα ρίχνουν στην εφηβεία… Χρονοδιαγράμματα
δράσεων, λίστες καθηκόντων και κάποια επιβράβευση με ζαχαρωτά σαν τα ζωάκια στα
τσίρκο μπαίνουν αμέσως σε λειτουργία πτήσης. Το κοριτσάκι αγχώνεται ακόμη πιο
πολύ. Τώρα όλα είναι σκατά και η ζωή της της διαφεύγει μέσα από τα χέρια της.
Δεν ακούει κανείς. Δεν βλέπει κανείς. Τώρα πράγματι είναι τελείως μόνη. Η άγρια
σκέψη «όλα σκατά…» κάνει μια γύρα στις εφαρμογές στο διαδίκτυο και στέλνει
μηνύματα sos αλλά την έχουν γραμμένη κανονικά. Τότε έρχεται ένα ψιλόβροχο από κάτι
μαβιά σύννεφα και ψιχαλίζει μέσα της κάτι υγρά δάκρυα που δεν κλαίνε, δεν
ξεχειλίζουν, δεν γδέρνουν τον λαιμό σαν αναφιλητά αλλά πάνε και λιμνάζουν στα
μάτια και τα κάνουν πολύ θαμπά σαν να έχει υψηλό πυρετό. Ό,τι βλέπει και ακούει
της φέρνει σύγχυση εικονικού και πραγματικού στην καθημερινότητά της «τώρα πράγματι το είδα ή το φαντάστηκα;»
και την απομακρύνει μίλια μακριά από μια δική της ματιά και οπτική γωνία. Την
λύση την δίνει ένα σύμπτωμα εκζέματος στα χέρια της. Τρέχουν αίμα σαν να την
έχουν σταυρώσει με αόρατα καρφιά στις παλάμες. Από κρέμα σε κρέμα, από γάντια
μιας χρήσης μέχρι γάντια φαρμακευτικά κατέληξε να μην μπορεί ούτε να πλυθεί.
Ακόμη και το τρεχούμενο νερό της άνοιγε πληγές που έτρεχαν αίμα. Τα χέρια δεν
υπήρχαν πια. Επανεμφανίστηκαν φρέσκα και δροσερά χωρίς αίματα όταν μέσα από τη
ανάλυσή της βρήκε την πηγή του αίματος «όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο η κολλητή μου ήθελε
να την κρατάω χέρι με χέρι…».
 |
| photo gianpal333 |
