Όταν αφαιρέσεις από το άνθρωπο τον ίδιο τον άνθρωπο
μένει κάτι πέρα από την γνωστή σας ενόρμηση, κάτι που πηγαινοέρχεται μηχανικά
σαν να κάνει παρέλαση και εκτελεί τις ίδιες πάντα κινήσεις. Οι ψυχαναγκαστικές
μηχανές ρουφούν την ενέργεια των ανθρώπων από μέσα. Οι Deleuze-Guattari έλεγαν ότι ο πολεμικός
άνθρωπος φαντάζει πια ξεπερασμένος, καταδικασμένος, χωρίς μέλλον,
αποτραβηγμένος στον θυμό του που τον στρέφει εναντίον του εαυτού του. Θα προσθέσω
και μια άλλη μετάλλαξη που βλέπω ψυχαναλυτικά δίπλα στο «να μην συγκρουστώ
γιατί θα γίνει χαμός…», «να μην ανοίξω το στόμα μου γιατί θα…», μια μετάλλαξη
προς ένα μηχανισμό που προσπερνάει και αλληθωρίζει ότι δεν είναι λείο και ομαλό
για να διαχυθεί σε μηχανικές καταστροφικές σκέψεις που πολεμούν δυσαρμονίες και
συγχρόνως πολεμούν για να πετύχουν υψηλούς στόχους.
Οι υψηλοί στόχοι είναι σαν τις γοτθικές εκκλησίες
που όλο ψηλώνουν και μακραίνουν οι θόλοι τους. Όταν στέκεσαι εκεί ψηλά μετέωρος
μεταξύ ταβανιού και πατώματος χωρίς να μπορείς να σύρεις το σώμα σου λίγο
παραπέρα αυτό που σου λείπει από την ενατένιση είναι οι αναλογίες. Δεν έχεις
σχήμα. Είσαι πλαστελίνη. Τότε κυνηγάς με ξώβεργες του νου κορυφές κύριων
σημαινόντων για να τις κατακτήσεις και να στήσεις τη σημαία σου στα εδάφη τους
αλλά όταν φτάσεις τη μια κορυφή σε καλεί η άλλη και πρέπει να πας τρέχοντας…
Και αν σας φαίνονται όλα αυτά πολύ θεωρητικά πάμε να τα γειώσουμε
ψυχαναλυτικά. Το Υψηλό σε μορφή στόχου
μπορεί να ξεπεταχτεί μπροστά σας με την μορφή ζήλιας για αυτόν εκεί, για αυτήν
εκεί που έχει ετούτο ή το άλλο το τέλειο χαρακτηριστικό. Ένας αναλυόμενος το
νιώθει να συμβαίνει αληθινά στο σώμα του με κάθε λεπτομέρεια. Ένα φούντωμα
μπροστά, ένα κάψιμο πίσω στον αυχένα, ένα σφίξιμο στο στομάχι μπροστά σε όλα
αυτά τα καλογυμνασμένα σώματα που στρώνονται με τις ώρες στα όργανα του
γυμναστηρίου ενώ αυτός… Η εισβολή του Υψηλού Στόχου έρχεται πισώπλατα. Αμέσως
τα μάτια του ανοίγουν διάπλατα, γουρλώνουν, κάνει δυο βήματα πιο πίσω για να
αποφύγει την σύγκρουση με την εικόνα του Τέλειου αλλά την έχει φάει ήδη την
αίσθηση. Φευγαλέα έχει δει αυτό που δεν έπρεπε να δει. Γυρνάει για να
ξανακοιτάξει και η δεύτερη ματιά είναι ενοχική. Γιατί να το ξαναδεί αφού τον
ενοχλεί;
«Άρα…»,
 |
| photo gianpal333 |
εδώ κόβεται μετέωρη η φράση από τον τρόμο ότι
πράγματι δεν έχει αυτό που θα έπρεπε να έχει και το έχουν όλοι οι άλλοι! Οι
πυροβολισμοί και οι μαχαιριές της σκέψης δίνονται πισώπλατα. Εκεί όπου δεν
βλέπεις σε χτυπούν και εσύ ίσα που το νιώθεις. Αυτό που ένιωσες σαν μαχαιριά
και το μυαλό σου πασχίζει να το διαγράψει εγγράφεται στο σώμα σου σαν σύμπτωμα
διαμπερές.
